Մեծ է մարդու դիրքը։ Մեծ պետք է լինեն նաև նրա ջանքերը՝ վերականգնելու խաղաղությունը և ժողովուրդների բարեկեցությունը։ – Բահաուլլա, Հուշատախտակներ
Ցանկանու՞մ եք աշխարհն ավելի լավ տեղ դարձնել:
Դա այնքան պարզ հարց է թվում, նույնիսկ չափազանց պարզ: Թվում է, թե այս հարցը կարող է նույնիսկ վերաբերվել մեր եսասիրությանն ու նեղմտությանը։ Բայց եթե հարցը ճիշտ ձևակերպենք, դա մեզ կհանգեցնի դիմակայելու այն սահմանափակումներին, որոնք մենք դնում ենք մեր գիտակցական ջանքերի վրա: Այն ցույց է տալիս մեզ, որ այն բաները, որոնք մենք կարծում ենք, որ ցանկանում ենք ունենալ հասարակության մեջ և մեր կյանքում, փոխզիջումներ են և փոխարինում են ավելի խորը ձգտումներին, որոնք մենք հուսահատվել ենք, որ կարող ենք երբևիցե իրականացնել։
Սա այն է, ինչ ես ուզում եմ. հասարակություն, որտեղ յուրաքանչյուր մարդու կարիքը բավարարված է, որտեղ յուրաքանչյուրը ստանում է այն, ինչ իրեն է պատկանում, որտեղ մեր օրերն անցնում են ուրախության և գոհունակության մեջ, որտեղ ճշմարտությունը պատրանքներով չի մթագնում, բոլոր մարդիկ իրար հետ ապրում են խաղաղ։
Մարդիկ նման վեհ երազանքներ են փայփայում իրենց սրտում, բայց շատերը կարող են անգիտակցաբար կարծել, որ դրանք երբևէ չեն իրականացվի: Անկասկած, սրանք են Բահայի հավատի նպատակները: Բայց փոխարենը, մարդկանց մեծ մասն իր առջև դնում է ավելի քիչ հավակնոտ, բայց ավելի հասանելի նպատակներ, ինչպիսիք են բարձր վարձատրվող աշխատանք ստանալը, թշնամական խմբերին և անհատներին ստիպել ենթարկվել, մեր կյանքը լցնել անլուրջ զվարճանքներով կամ քվեարկել քաղաքական գործիչների օգտին, ովքեր ամենաքիչն են վիրավորում մեր արդարության զգացումը: Երբ մենք ինքներս մեզ համոզում ենք, որ նման բաներն այն են, ինչ մենք իսկապես ցանկանում ենք, մենք սկսում ենք հավատալ, որ չկա ավելի մեծ գանձ, քան անհատական և հավաքական երջանկության այս կիսաչափ միջոցներն ու դյուրանցումները: Մեր ամենամեծ ցանկությունների անհնարինությունը գիտակցելու ցավը մեր հիշողությունից և սրտից դուրս է հանում այն, ինչ մենք ամենաշատն ենք ուզում: Փոխարենը, մենք սկսում ենք դրանք ընկալել որպես միամիտ երազողների կամ գաղափարախոսների ֆանտազիաներ։
Կարծում եմ՝ չպետք է ամաչել այն փաստից, որ մենք ունենք շատ բարձր չափանիշներ այն հասարակության համար, որտեղ ցանկանում ենք ապրել։ Ոչ մի իռացիոնալ բան չկա ձգտելու նրան, ինչ այսօր հնարավոր է հորիզոնից դուրս: Այլ կերպ ասած, լավ է մեծ երազանքներ ունենալ:
Այս հոդվածի սկզբում բերված մեջբերման մեջ ինձ ամենաշատը դուր է գալիս այն, որ Բահաուլլան տրամաբանական կապ է տեսնում բարձր ձգտումների և մարդկային էության միջև.
Մեծ է մարդու դիրքը։ Մեծ պետք է լինեն նաև նրա ջանքերը՝ վերականգնելու խաղաղությունը և ժողովուրդների բարեկեցությունը։
Մեծությունը մեր կանքի մի մասն է: Բայց դա հեշտ չէ տեսնել մեր առօրյա կյանքում: Երբ մենք գնում ենք մեր գործին, անում ենք այն, ինչ սովորաբար անում ենք, «մեծությունը» հազվադեպ է գալիս մեր մտքին: «Փոքրությունը», «չնչինությունը» և «աննշանությունը» սովորաբար ավելի տեղին են թվում։ Բայց փոքր բաները կարող են ավելացնել շատ ավելի մեծ բաներ, եթե դրանց նայենք ավելի լայն տեսանկյունից: Այսօրվա խենթ երազանքը կարող է համեստ առաջարկ դառնալ 25 տարի հետո։
Այս թեման շոշափող մի հին ասացվածք կա. «Հռոմը մեկ օրում չի կառուցվել»։ Մի քանի փոքր իտալական գյուղերի աստիճանական վերափոխումը հզոր կայսրության սրտում գտնվող քաղաքի միանգամայն սովորական տեսք կունենա, եթե մոտիկից նայեիք դրան: Կարծես մի խումբ նորմալ մարդիկ զբաղվում են իրենց նորմալ գործերով: Բայց անկախ նրանից՝ նրանք գիտակցում էին դա, թե ոչ, շատերի փոքր ներդրումները գումարվում էին մի բանին, որը սկզբում անհավանական էր թվում:
Ահա թե ինչու մենք չպետք է բավարարվենք կարճաժամկետ հեռանկարում միայն երկրորդական նպատակների մասին մտածելով և մեր սիրտը տանք մանրուքներին։ Մենք կարող ենք մտածել այն մասին, թե այսօր կամ վաղը ինչպիսի փոքր հաղթանակներ կարող են հեշտացնել ոչ միայն գործերի լավ կամ գոհացուցիչ վիճակի հասնելը, այլև այս աշխարհում հնարավոր լավագույն իրավիճակին: Մենք կարող ենք պահպանել մեր կիրքը այն նպատակների նկատմամբ, որոնց իսկապես ցանկանում ենք հասնել:
Այսպիսով, ո՞րն է իմ ցանկությունը: Ես ուզում եմ, որ իմ կյանքը օգնի ստեղծել մի հասարակություն, որտեղ բոլոր մարդիկ դառնան հոգեպես և նյութապես բարգավաճ: Ես փորձում եմ վերադարձնել այն: Ես կարող եմ հաճախ շեղվել իմ նպատակից, բայց հենց դրան եմ նպատակադրում: Ո՞րն է քո ցանկությունը։
