Մենք ապրում ենք մի դարաշրջանում, որը նշանավորվում է իմաստային ճգնաժամով, երբ ամեն ինչ այնքան արագ է փոխվում, որ հասկացողության մեր հին մոդելներն այլևս իմաստ չունեն: Զարմանալի չէ, որ այդքան շատ մարդիկ ինքնություն են փնտրում նման արագ փոփոխության պայմաններում:
Բահայի տեսանկյունից դա տեղի է ունենում ոչ միայն անհատների, այլ ողջ մարդկության հետ: Բահայի աշխարհի ժողովրդավարական ճանապարհով ընտրված միջազգային կառավարող մարմինը՝ Արդարության Համաշխարհային Տունը, վերջերս գրել է. «Մարդկությունը ինքնության ճգնաժամի մեջ է, քանի որ տարբեր ժողովուրդներ և խմբեր պայքարում են իրենց, աշխարհում իրենց տեղի և գործելու համար»։
Մենք շրջապատված ենք իրականության, ինքնության և կյանքի նպատակի վերաբերյալ մրցակցային պնդումներով: Ժամանակի քաոսի մեջ մենք կարող ենք մտածել՝ արդյոք այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում պարզապես պատահական և անիմաստ է, մեծ տիեզերական աղետ է: Արդյո՞ք իմ սեփական համոզմունքներն ու գործողությունները կարևոր են: Ինչպե՞ս եմ ես տեղավորվում աշխարհում: Ո՞րն է իմ իսկական եսը:
Բահայի գրվածքներն առաջարկում են անհատի աներևակայելի ընդարձակ տեսակետ. յուրաքանչյուրիս կյանքը ֆիզիկապես կապված է տիեզերքի ձևավորման հետ, իսկ հոգեպես՝ արարչագործության ոլորտների առեղծվածների հետ: Մարդկային իրականությունը մարմնի և հոգու համադրություն է: Մինչ մարմինը մահից հետո քայքայվում է, հոգին աճի հավերժական ճամփորդության մեջ է Աստծո բոլոր աշխարհներում:
Եթե հոգին դիտարկենք որպես մեր անհատականության ամենակարևոր կողմը, այն բոլորովին նոր հեռանկար կբացի հենց կյանքի համար:
Կյանքի վերելքներն ու վայրէջքները, ցավը, պարադոքսը և ուրախությունը կարող են դիտվել որպես հոգու սովորելու և աճելու հնարավորություն: Տիեզերքը հսկայական է և անբացատրելի, հետևաբար տրամաբանական է, որ ձեր իսկ հոգու մեջ կան անհայտ և չօգտագործված հնարավորություններ: Կյանքը մեզ հրավիրում է բացահայտելու ներաշխարհի գաղտնիքները և բացահայտելու նրա թաքնված գանձերը:
Բայց բացահայտման այս ճանապարհորդությունը առանձին չի լինում: Մեզանից յուրաքանչյուրը փոխկապակցված է Երկրի վրա գտնվող ողջ կյանքի հետ, և մենք ընդհանուր ճակատագիր ունենք ողջ մարդկության հետ: Կյանքի «երկուստեք բարոյական նպատակի» բահայի հայեցակարգը ընդգծում է, որ հոգևոր աճը անքակտելիորեն կապված է ուրիշներին ծառայելու հետ: Երբ մենք զարգացնում ենք մեր ներքին որակները՝ մեր հոգևոր հատկությունները, ինչպիսիք են առատաձեռնությունը, սերը, համբերությունը և անձնազոհությունը, մենք կոչված ենք նպաստելու այս առաքինություններին մեր համայնքի բարելավմանը և հասարակության բարձրացմանը:
Բահայի ուսմունքներն ասում են, որ մեր առաքինությունները գտնում են իրենց ամենաբարձր արտահայտությունը, երբ մենք դրանք օգտագործում ենք մարդկության միասնությունը խթանելու համար: Այսպիսով, հոգևոր աճը և սոցիալական գործողությունները փոխադարձ կապի մեջ են՝ միավորված որպես մեկ ամբողջություն։
Մենք բոլորս պատկանում ենք այս աշխարհին որպես մեկ մարդկային ընտանիքի անդամներ՝ ստեղծված մեկ Արարչի կողմից, այդ «անճանաչելի էության», որը մենք անվանում ենք Աստված: Մեր իրական եսը և մեր կյանքի նպատակը ուսումնասիրելը արկածախնդրության կոչ է: Աշխարհը լի է խորը առեղծվածներով, որոնք բացահայտվում են ողջ կյանքի ընթացքում: Երբ դուք նավարկեք ձեր ճանապարհը անընդհատ փոփոխվող աշխարհում, բահայի ուսմունքները հիշեցնում են բոլորին, որ դուք պատկանում եք այս աշխարհին, և որ ձեր հոգին ստեղծված է Աստվածային անսահման էներգիաներից սնվելու համար: Ինչպես Բահաուլլան՝ մարգարեն և Բահայի հավատի հիմնադիրը, հայտնել է.
Նրա անսահման ողորմության փոթորկոտ օվկիանոսի մի կաթիլը զարդարել է ողջ արարչությունը գոյության զարդով... Նրա առատաձեռնության հրաշալիքները չեն կարող դադարել, և Նրա ողորմած շնորհի հոսքը չի կարող դադարեցվել: Նրա ստեղծման գործընթացը սկիզբ չուներ և չի կարող ունենալ ավարտ:
