Ո՛վ ԿԵՑՈՒԹՅԱՆ որդի։ Քեզ ամեն օր հաշիվ տուր՝ նախքան պատասխանատվության կանչվելը. քանզի անկանխատեսելի մահը կգա քեզ վրա, և դու կկանչվես հաշիվ տալու քո գործերի համար։ - Բահաուլլա, Նվիրական խոսքեր
Իմ նախորդ հոդվածներից մեկում «Բահայի ուսմունքներ, կատարելագործելով քո աշխատանքը», ես խոսեցի իմ մղձավանջի մասին՝ երկու անավարտ բանաստեղծություններ, որոնք կյանքի են կոչվել երազում: Ձգտելով իրենց կատարելությանը՝ իմ երկու բանաստեղծությունները կերպարանափոխվեցին՝ ենթագիտակցական աչքերիս առաջ վերածվելով երկու մորթե արարածների։ Նրանք նման էին մանրանկարիչ գայլերի՝ փոքր, մորթե, բայց մի քիչ սպառնալից:
Գայլի բանաստեղծությունները շարժվեցին, բայց չմռնչացին։ Իրենց անկատար վիճակից կատաղած՝ նրանք մռնչացին, սպառնալից ծամածռություններ արեցին և հայացքով նայեցին ինձ՝ վստահ չլինելով, թե արդյոք հարձակվե՞լ իրենց ստեղծողի վրա։ Կենդանիների ճիչերը ներխուժեցին իմ սկզբնական երազանքը: Հետո որոշեցին կծել։ Ես արթնացա ցավից։ Ցավը թուլացել է քնի ժամանակ։ Բայց արթուն լինելու ցավը կար իմ ցավալի երևակայության մեջ՝ ըստ երևույթին փորձելով փախչել ցավալի իրականությունից:
Չձևացնելով, թե կատարյալ աշխատանք եմ կատարում, վերջապես ավարտեցի երկու բանաստեղծություն։ Այս բանաստեղծություններից մեկի վերջին տողը լավ եմ հիշում.
Նիթիդ Չիթինը ակտիվ է (թարգմանություն՝ փայլուն միջատներն ակտիվ են):
Այն ժամանակ սա վախեցնող տող էր թվում մահվան անխուսափելիության մասին, բայց ոչ այնքան վախեցնող, գոնե ինձ համար, որքան բահայի գրվածքների այս նախազգուշացումը.
«Որովհետև անկանխատեսելի մահը կգա ձեր վրա, և դուք պատասխանատվության կկանչվեք ձեր արարքների համար»։ Բահաուլլա
Ժամանակը սպառվում է Իմ ծերության տարիներին, երբ ես ավելի ու ավելի եմ մտածում իմ մահկանացու լինելու մասին, կյանքի որակը գերակայում է մոտալուտ մահվան մասին մտքերից: Կյանքիս օրերն ավելանում են։ Ես կարող եմ հանել իմ կյանքի վիճակագրական տևողությունը: Համարձակվե՞մ այս թիվը բարձրաձայն ասել: Հետհաշվարկը սկսվե՞լ է։ Պատրա՞ստ եմ ես թռչել մեկ այլ աշխարհ՝ դեպի երկրային գոյությունից դուրս կյանք:
Անկախ պատասխանից՝ օրերը դեռ գումարվում են։ Կյանքի հանրագումարը կլինի վերջնական արդյունքը: Տողի վերջում ես վերջակետ եմ դնում։ Կինս դեռ կսիրի՞ ինձ իմ մահից հետո: Արդյո՞ք իմ որդիները կփայփայեն իմ հիշողությունը: Նրանք կաղոթե՞ն իմ հոգու առաջընթացի համար:
Մահը մեզ համար ամենալավ հարցերն է տալիս՝ բացի իմ հարստությունից, ինչի՞ն է հավասարվելու իմ բարոյական արժեքը։ Իմ մտավոր ժառանգությո՞ւնը: (Արդյո՞ք ես աշխարհը դարձրել եմ ավելի լավ տեղ, թեկուզ մի փոքր:
Եթե ես այսօր մեռնեի, իմ կյանքն արժանի՞ էր։ Ի՞նչ եմ թողնելու հետևում: Ինչպե՞ս կհիշեն ինձ ուրիշները: Կհիշե՞ն ինձ։ Արդյո՞ք ես ժառանգություն կունենամ:
Իսկ դու՞ք։
Կարող եմ հուսալ, որ իմ ժառանգությունը կլինի լավ մտքերից, բարի խոսքերից, բարի գործերից: Կարող եմ հուսալ, որ այս ֆիզիկական գոյությունից դուրս կգամ մաքուր խղճով, ջերմ հիշողություններով և քիչ ափսոսանքով: Հուսով եմ կունենամ թանկագին կյանք, ազնիվ մահ, արժանի համբավ։ Հուսով եմ, որ կթողնեմ սիրո ժառանգություն:
Ինչպե՞ս: Ես կարող եմ ստիպել ինձ ամեն օր զեկուցել, ինչը օգնում է հաջորդ օրը վերածել նորի: Այս կերպ ես կարող եմ ամեն վաղը դարձնել ավելի լավը: Օր առ օր. Աստիճանաբար. Կանոնավոր։ Սա է կախարդանքը: Փոխակերպումը ժամանակի ընթացքում. Ժառանգություն, որը գոյատևում է ամբողջ կյանքի ընթացքում: Բահաուլլան ասում է այսպես.
Պատկերացրեք ձեր աչքերի առաջ Աստծո անսխալական Կշեռքները և, որպես Նրա ներկայությամբ կանգնած մարդ, կշռեք ձեր գործողությունները այս Կշեռքով ամեն օր, ձեր կյանքի ամեն պահը: Ձեզ պատասխանատվության ենթարկեք նախքան պատասխանատվության կանչվելը..․
Լավ օր եմ մաղթում։ Եվ ավելի լավ վաղվա օր:
