Հոգնե՞լ եք ուրիշների քմծիծաղից և վիրավորական արտահայտություններից նյարդայնանալուց։ Հոգնե՞լ եք տխրելուց նրանց անզգամ արարքներից, ովքեր նորից ու նորից չեն զղջում։ Իհարկե, դրա համար էլ որոշեցի դադարել ամեն ինչ սրտին մոտ ընդունել։
Աբդուլ-Բահան, Բահայի հավատի կենտրոնական դեմքերից մեկը, ասել է. «Մի՛ եղիր քո տրամադրության ստրուկը, եղիր դրանց տերը»:
Ես հասկացա, որ կարող եմ ազատվել ինձ այդքան անհարկի զգացմունքային տառապանքից՝ հավատարիմ մնալով այս երկրորդ համաձայնությանը, որը նկարագրված է Դոն Միգել Ռուիզի «Չորս համաձայնագրեր» գրքում:
Աբդուլ-Բահան ասել է. «Կյանքում ամեն ինչ մեր զարգացման համար է: Մեր դասը սովորելն ու հասկանալն է… Փորձությունները կա՛մ գայթակղություն են, կա՛մ աստիճան կախված նրանից, թե ինչպես ենք մենք դրանք ընկալում»:
«Ոչինչ անձնապես չընդունել» «Չորս համաձայնագրերից» իմ սիրելի դասերից մեկն է:
Հիմնվելով բահայի գրվածքների ուսմունքների և Դոն Միգել Ռուիզի Տոլտեկների Իմաստության Գրքում պարունակվող խորհուրդների վրա՝ ահա հինգ խորհուրդ, որոնք օգնում են ինձ գործնականում կիրառել այս երկրորդ համաձայնությունը: Հուսով եմ, որ նրանք կարող են օգնել նաև ձեզ:
1. Հասկացեք, որ ամեն ինչ ձեր մասին չէ
Քանի որ մենք իրականությունն ընկալում ենք մեր անհատական ոսպնյակների և դրա հետ կապված ընկալման ֆիլտրերի միջոցով, հեշտ է ենթադրել, որ մարդկանց վերաբերմունքը մեր հանդեպ նրանց դատողությունների և զգացմունքների արտացոլումն է: Բայց միշտ չէ, որ այդպես է։
Եթե մենք ուզում ենք դադարել ամեն ինչ անձնապես ընդունել, մենք պետք է հիշեցնենք ինքներս մեզ, որ ամեն ինչ չէ, որ մեր մասին է: Իրականում, Դոն Միգել Ռուիսը գրել է, որ «ոչինչ, որ անում են ուրիշները, քո պատճառով չէ: Դա իրենց պատճառով է: Բոլոր մարդիկ ապրում են իրենց սեփական երազի մեջ, իրենց մտքում; Նրանք բոլորովին այլ աշխարհում են, քան այն աշխարհում, որտեղ մենք ապրում ենք: Երբ մենք ինչ-որ բան սրտին մոտ ենք ընդունում, մենք ենթադրում ենք, որ նրանք գիտեն, թե ինչ է կատարվում մեր աշխարհում, և մենք փորձում ենք մեր աշխարհը պարտադրել իրենց աշխարհին»:
2. Խուսափեք մարդու մտադրությունների վերաբերյալ բացասական ենթադրություններից
Կարևոր է խուսափել բացասական ենթադրություններ անելուց ձեր նկատմամբ անձի մտադրությունների կամ վարքագծի վերաբերյալ: Սա վերաբերում է հաղորդակցության բոլոր ձևերին՝ բանավոր, ոչ բանավոր և գրավոր:
Ըստ Նիք Մորգանի՝ «Կարո՞ղ ես ինձ լսել. Ինչպես շփվել մարդկանց հետ վիրտուալ աշխարհում» գրքի հեղինակի, մարդիկ կարծում են, որ ուրիշները հասկանում են իրենց հաղորդագրությունները 90 տոկոս դեպքերում, բայց իրական վիճակագրությունը կազմում է ընդամենը 50 տոկոս, գրել է Ռայան Ջենքինսը, Entrepeneur.com-ի հեղինակներից մեկը:
«Ուրեմն ինչպե՞ս են մարդիկ սխալվում: Օրինակ՝ նամակի կամ տեքստային հաղորդագրության ստացողները, որոնք պարունակում են երկու բառ, օրինակ՝ «լավ աշխատանք» կամ «հիանալի աշխատանք», հաղորդագրությունը մեկնաբանում են որպես հեգնական 60 տոկոս դեպքերում, գրում է Մորգանը: Ինչու են մարդիկ այդքան հաճախ սխալ մեկնաբանում: Մարդիկ հակված են ենթադրելու ամենավատը, երբ անհասկանալի է հաղորդակցության նպատակը»:
Եթե մարդիկ ավելի հավանական է, որ հեգնական երանգ վերագրեն դրական, շնորհավորական խոսքերին, ապա որքա՞ն ավելի հավանական է, որ նրանք թշնամական և ագրեսիվ մտադրություն վերագրեն այն հաղորդագրություններին, որոնք կարող են լինել բացահայտ, բայց դեռ քաղաքավարի:
Մենք բոլորս գիտենք, թե ինչ է նշանակում, երբ մեզ չեն հասկանում, այնպես որ մենք պետք է աշխատենք ավելի հաճախ չենթադրել ուրիշների մտադրությունների վատագույնը:
3. Խուսափեք ուրիշների խնդիրները ինտերնալիզացնելուց
Անշուշտ, որոշ մարդիկ ձեր հանդեպ վատ կլինեն, քանի որ նրանք պարզապես ձեզ դուր չեն գալիս, և դա անձնական է թվում:
Այնուամենայնիվ, մարդու նախանձ կամ զայրացած պահվածքը կարող է դիմակ լինել նրա անապահովության համար: Նմանապես, ներողություն խնդրելու և պատասխանատվություն ստանձնելու անձի անկարողությունը կարող է լինել խոցելիության հետ կապված նրա անհարմարության արտացոլումը և սեփական մյուս կողմը ճանաչելու վախը:
Հակակակրանքից բացի, եթե նրանք ռասիստ կամ սեքսիստ են, տարիքային կամ դասակարգային նախապաշարմունքներ ունեն, նրանց հոգևոր հիվանդությունները այն խնդիրները չեն, որոնք դուք պետք է ինտերնալիզացնեք: «Այս մարդը փորձել է քեզ թունավորել, և եթե դու սրտիդ մոտ ես ընդունում այն, ապա վերցնում ես այս թույնը և այն դառնում է քոնը», - գրել է Դոն Միգել Ռուիզը:
Մենք չենք կարող թույլ տալ, որ ուրիշների նախապաշարմունքները մեզ խանգարեն աշխատել արդարության, հավասարության և միասնության ուղղությամբ: Եթե խլեն մեր ուրախությունն ու հույսը, կհաղթեն։
4. Աղոթեք, որ չկառչեք ձեր հույզերից
Առաջին հերթին մենք պետք է կախված չլինենք ուրիշների զգացմունքներից, կարծիքներից ու վարքագծից։ Չնայած չկախվածության պրակտիկան կարող է դժվար լինել որոշ մարդկանց համար, մենք կարող ենք Աստծուց օգնություն խնդրել մեր ամենօրյա աղոթքներում: Օգնության համար հետևյալ աղոթքն ուղարկվել է Բաբի՝ Բահաուլլայի ավետաբերի, մարգարեի և Բահայի հավատի հիմնադիրի կողմից.
Աստված իմ, իմ Տեր և իմ Վարդապետ: Ես հեռացա իմ ազգակիցներից և ձգտեցի Քո միջոցով անկախ լինել երկրի վրա ապրող ամենից և միշտ պատրաստ ընդունելու այն, ինչ արժանի է գովասանքի Քո աչքերում: Տո՛ւր ինձ այնպիսի բարիք, որն ինձ անկախ կդարձնի Քեզնից բացի որևէ բանից և շնորհի՛ր ինձ Քո անսահման ողորմածության մեծ բաժինը: Իրոք, Դու ես առատ շնորհի Տերը:
5. Ուժի համար դիմեք հոգևոր աշխարհին
Ձգտելով լինել անկախ ամեն ինչից, բացի Աստծուց, մենք ուժ, ուրախություն և խաղաղություն ենք գտնում հոգևոր աշխարհում: Սովորություններ, որոնք օգնում են մեզ աճել հոգևորապես, ինչպիսիք են աղոթքը, մեդիտացիան և ծառայությունը, հանգստացնում են մեր սրտերը, սրբացնում մեր միտքը և ավելացնում անասելի շնորհ մեր կյանքին:
Աբդուլ-Բահան բացատրեց, որ «փորձությունները, որոնք հետապնդում են մեզ ամեն քայլափոխի, մեր բոլոր վիշտերը, ցավը, ամոթն ու վախը, ծնվում են նյութական աշխարհում. մինչդեռ հոգևոր Թագավորությունը երբեք վիշտ չի պատճառում։ Մարդը, ով ապրում է իր մտքերով այս Թագավորությունում, գիտի հավիտենական ուրախությունը։ Այն հիվանդությունները, որոնք ժառանգում են բոլոր մարմինները, չեն շրջանցում նրան, բայց դրանք դիպչում են միայն նրա կյանքի մակերեսին, խորքերը հանգիստ են և հանդարտ»:
Երբ մենք ինքներս մեզ հիշեցնում ենք, որ այս ֆիզիկական իրականությունը ժամանակավոր պատրանք է, մենք առանձնապես կարևորություն չենք տալիս մեր կյանքի մանր գրգռիչներին: Մենք չենք կարող վատնել այն թանկարժեք էներգիան, որն անհրաժեշտ է այս աշխարհում իրական դրական փոփոխություններ ստեղծելու համար:
«Եթե որևէ բան սրտին մոտ չընդունելու սովորություն ձեռք բերեք, կարիք չեք ունենա վստահելու ուրիշների արածին կամ ասածին», - գրել է Դոն Միգել Ռուիզը: «Պետք է միայն վստահել ինքներդ ձեզ՝ պատասխանատու ընտրություն կատարելու համար: Դուք երբեք պատասխանատու չեք ուրիշների արարքների համար. Դուք պատասխանատու եք միայն ձեր համար։ Երբ դուք իսկապես հասկանում եք դա և հրաժարվում եք ինչ-որ բան անձնական ընդունել, դժվար թե ձեզ վնասեն ուրիշների անզգույշ մեկնաբանությունները կամ գործողությունները: ... Այդ դեպքում դուք կարող եք լինել դժոխքի մեջտեղում և դեռևս զգալ ներքին խաղաղություն և երջանկություն»:
