Նրանք, ովքեր ծանր տրավմա են ապրել իրենց կյանքում, գիտեն, թե որքան միայնակ և դատարկ ենք մենք զգում, երբ մեր էության յուրաքանչյուր մանրաթելով հավատում ենք, որ Աստված լքել է մեզ:
Մենք գուցե չուզենանք դա խոստովանել նույնիսկ ինքներս մեզ։ Բայց ես հավատում եմ, որ որքան շատ ենք մենք խոսում այդ մասին, այնքան ավելի է վերացնում այն մենակության խայթը, որը մենք զգում ենք, երբ հավատում ենք, որ Աստված լքել է մեզ:
Երբ ես երեխա էի, ես ինտենսիվ անձնական հարաբերություններ ունեի Աստծո հետ, մի տեսակ երևակայական ընկերոջ նման: Ես դիմում էի Նրան իմ բոլոր խնդիրներով, և դրանք շատ էին, քանի որ տանը և դպրոցում անընդհատ բռնության եմ ենթարկվել: Ես աղոթում էի: Տարիների ընթացքում ես ավելի ու ավելի ջերմեռանդ էի դառնում, իսկ երբ իրավիճակը վատանում էր, ինքս ինձ համոզում էի, որ Աստված չկա, և 10 տարի հեռացա Աստծուց։
Երբ 25 տարեկանում հանդիպեցի Բահայի գրվածքներին, ինչ-որ բան փոխվեց: Ես անմիջապես հասկացա, որ այս ուսմունքները կարող են գալ միայն Աստծուց: Այս տեղաշարժն իմ կյանքի ամենամեծ նվերն էր, իսկ 40 տարի անց այն նաև ամենամեծ առեղծվածն է: Ես երբեք չեմ հասկանա Աստծո շնորհը ինձ 180 աստիճանով այսքան արագ շրջելու մեջ, և ես շնորհակալ եմ:
Բայց մենք լավ ընկերությունում ենք: Ես ցնցված էի (և սրտանց) կարդալով, որ Մայր Թերեզան իրեն լքված էր զգում Աստծո կողմից իր գործունեության հենց սկզբից մինչև իր մահը հիսուն տարի անց, բայց դա չխանգարեց նրան մարդկությանը մատուցած իր ողջ անհավատալի ծառայությունից՝ հանուն Աստծո, որի ներկայությունը նա չէր զգում: Սա իսկական հավատ է:
Մարգարեն և Բահայի հավատի հիմնադիրը՝ Բահաուլլան, երբեմն նույնիսկ իրեն լքված էր զգում Աստծո կողմից, ինչպես տեսնում ենք նրա «Աղոթքներ և խորհրդածություններ» գրքից այս մեջբերումում.
Օ՜, Աստված իմ: Դուք տեսնում եք իմ բնակարանը և այն բանտը, որի մեջ ես գցված եմ, և այն աղետները, որոնց ես կրում եմ։ Քո զորությամբ, ոչ մի գրիչ չի կարող թվարկել դրանք, և ոչ մի լեզու չի կարող նկարագրել կամ համարակալել դրանք: Չգիտեմ, Աստված իմ, թե ինչ նպատակով ես ինձ թողել Քո թշնամիներին: Քո փառքը վկա է ինձ: Ես չեմ տխրում այն վշտերի համար, որոնք ես կրում եմ Քո հանդեպ սիրուց դրդված, և չեմ անհանգստանում այն աղետների պատճառով, որոնք ինձ պատահում են Քո ճանապարհին: Իմ վիշտն ավելի շուտ այն պատճառով է, որ Դուք ուշանում եք իրականացնել այն, ինչ որոշել եք Ձեր Հայտնության հուշատախտակների մեջ և կարգադրել Ձեր հրամանագրի և դատաստանի գրքերում:
Բայց ինչպես Շողի էֆֆենդին՝ Բահայի հավատի պահապանը, հավաստիացրել է մեզ իր «Ավետյաց օրը եկել է» գրքում, Աստված երբեք չի լքում մեզ. «Աստված՝ արթունը, արդարը, սիրողը, իմաստունը... չի ցանկանում թողնել Իր զավակներին իրենց ճակատագրին»:
Ես նկատում եմ, որ այն պահերին, երբ ես փորձարկում էի Աստծո օրենքները (չհնազանդվելով այդ օրենքներին, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ կարծում էի, որ անում եմ այն, ինչ Աստված է ուզում), ես հաճախ ինձ ամենալքվածն էի զգում: Օրինակ, մի անգամ, երբ ես ծառայում էի Բահայի հավատին Կանադական Արկտիկայի հեռավոր հատվածում, ես շարունակ փորձում էի ինչ-որ բան անել, բայց ոչինչ չստացվեց: Ես հաճախ գլխացավեր էի ունենում, քանի որ զգում էի, որ բախվում եմ աղյուսե պատին՝ փորձելով ինչ-որ բան անել: 36 ամսվա ընթացքում ես ունեի 23 ոչ, որոնցից մի քանիսը բահայի ինստիտուտներից էին: Այս ընթացքում ես գտա մի գրքի վերնագիր, որն ինձ իսկապես դուր եկավ, և որն ամփոփում էր իմ փորձառությունը. «Ես կասեի, այո, Աստված, եթե իմանայի, թե ինչ ես ուզում»: Միայն այն ժամանակ, երբ հետ եմ նայում, տեսնում եմ, թե որքան շղարշ կար իմ և Աստծո միջև այն ժամանակ, և ես-ը մեծ էր:
Բահայի դառնալուց ի վեր ես շատ զգալի կորուստներ եմ ապրել՝ աշխատանք, ամուսին, ընտանիք, եկամուտ, բայց ես միշտ երախտապարտ եմ եղել, որ չնայած այս ամենին, երբեք չեմ կորցրել իմ հավատը, նույնիսկ այն ժամանակներում, երբ չէի զգում Աստծո ներկայությունը։
Շատ անգամներ են եղել, երբ աղոթքներն անպատասխան են մնացել, և ես ինձ լքված եմ զգացել: Բարեբախտաբար, ես երբեք չեմ դառնացել կամ չեմ կորցրել աղոթելու ցանկությունը, քանի որ ես տեսել եմ հոգևոր հաստատումներ իմ կյանքի շատ այլ ոլորտներում: Մայր Թերեզայի պես, ես համբերեցի մարդկությանը ծառայելու միջոցով: Եթե ես դա չանեի, գուցե լիովին կորցնեի հավատը:
Երբևէ զգացե՞լ եք Աստծո կողմից լքված, և եթե այո, ինչպե՞ս եք վերադարձել:
