Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչու են մարդիկ աղոթում: Աղոթքը և մեդիտացիան կարևոր դեր են խաղում աշխարհի բոլոր հիմնական կրոններում, բայց ինչո՞ւ: Արդյո՞ք Աստված մեր աղոթքների կարիքն ունի։
Եթե Ամենակարողը, ով ստեղծել է մեզ, «Ամենասեր է», «Ամենողորմած» և մարմնավորում է շատ այլ առաքինություններ, ինչու՞ մենք պետք է Նրանից ողորմություն խնդրենք, կամ որևէ այլ բան այդ հարցում: Արդեն տրված չէ՞։
Բահայի գրվածքները տալիս են այս կենսական հարցերի պատասխանները:
Բահաուլլան՝ մարգարեն և Բահայի հավատի հիմնադիրը, յուրաքանչյուր բահայիի խնդրեց ամեն օր աղոթել՝ ասելով.
Նա, ով ոչ բարի գործեր է անում, ոչ էլ պաշտամունք, նման է ծառի, որը պտուղ չի տալիս և գործի, որը հետք չի թողնում: Նա, ով ապրում է պաշտամունքի սուրբ էքստազը, կհրաժարվի փոխանակել նման արարքը կամ Աստծո որևէ գովաբանություն աշխարհում գոյություն ունեցող ամեն ինչի հետ:
Այնուամենայնիվ, Բահայի հավատում երկրպագությունը չի սահմանվում որպես պարզապես լռության մեջ նստել և հաղորդակցվել Սուրբ Հոգու հետ. երկրպագությունը ներառում է նաև գործողություն, հատկապես աշխատանք, որը կատարվում է մարդկությանը ծառայելու ոգով: Բահաուլլան գրել է.
Ձեզնից յուրաքանչյուրին հանձնարարված է զբաղվել ինչ-որ գործունեությամբ, օրինակ՝ արհեստներով, առևտրով և այլն։ Մենք ողորմածաբար բարձրացրել ենք ձեր ներգրավվածությունը նման աշխատանքում Աստծո՝ Ճշմարիտի երկրպագության մակարդակին: Ձեր սրտերում խորհրդածեք Աստծո շնորհների և օրհնությունների մասին և երախտագիտություն մատուցեք Նրան երեկոյան և լուսադեմին: Ձեր ժամանակը մի վատնեք պարապության և ծուլության վրա։ Զբաղվեք նրանով, ինչը օգուտ են բերում ձեզ և ուրիշներին: … Երբ որևէ մեկը զբաղվում է արհեստով կամ առևտրով, այդպիսի զբաղմունքն ինքնին Աստծո աչքում համարվում է որպես երկրպագության արարք, և սա ոչ այլ ինչ է, քան Նրա անսահման և համատարած առատաձեռնության նշան:
Բահայիների համար Աստծուն երկրպագելը, լինի դա լուռ ընթերցանության և աղոթքի արտասանության, թե ուրիշների համար ծառայության ոգով աշխատելու տեսքով, մեզ հնարավորություն է տալիս կապվել անսահմանության հետ, հաղորդակցվելու մեր Արարչի հետ և փառաբանելու ու սիրելու Նրան: Սա թույլ է տալիս մեզ, ինչպես յուրաքանչյուր երեխա, արտահայտել այն, ինչ մենք զգում ենք մեր վերջնական ծնողի մասին: Ինչպես Աբդուլ-Բահան՝ Բահաուլլայի որդին և իրավահաջորդը, գրել է.
Սիրահարի համար չկա ավելի մեծ հաճույք, քան սիրելիի հետ զրուցելը, իսկ փնտրողի համար չկա ավելի մեծ օրհնություն, քան մտերմությունը իր ցանկության առարկայի հետ: Յուրաքանչյուր հոգու մեծագույն ցանկությունը, ով ձգվում է դեպի Աստծո Արքայությունը, ժամանակ գտնելն է՝ ամբողջ նվիրվածությամբ դիմելու իր սիրելիին, փնտրելու Նրա բարեհաճությունն ու օրհնությունը և ընկղմվելու հաղորդության, խնդրանքի և աղաչանքի օվկիանոսում: Ավելին, պարտադիր աղոթքն ու ծոմը մարդու մեջ առաջացնում են գիտակցություն և զարթոնք և նպաստում նրան փորձություններից պաշտպանվածությանն ու պահպանմանը։
Մեր Արարչի հավանությամբ մենք կարող ենք բարի լինել մեր և ուրիշների հանդեպ. Մենք կարող ենք կիսել այս պարգևներն ու օրհնությունները մեզ շրջապատող մարդկանց և ավելի լայն մասշտաբներով՝ ողջ աշխարհի հետ:
Աղոթքը կարող է լույս բերել մեր սրտերում:
Աբդուլ-Բահան ասել է. «Երբ մարդը կոչ է անում իր Տիրոջը, դիմում է Նրան և խնդրում առատաձեռնություններ Նրա օվկիանոսից, այդ աղաչանքը լույս է բերում նրա սրտին, լուսավորություն՝ տեսողությանը, կյանք՝ իր հոգուն և բարձրացնում է իր էությունը»: Այս լույսը երջանկության և հույսի աղբյուր է և կարող է առաջնորդել մեզ մեր և աշխարհի կյանքի խավար ժամանակներում:
Աստված Նա է, Ով լսում և պատասխանում է, գրել է Բահաուլլան: Այս խոսքերը մեզ ասում են, որ մեր աղոթքները լսելի կլինեն, և Արարչին ուղղված մեր կոչն անպատասխան չի մնա:
Այսպիսով, եթե դուք երբևէ շփոթված լինեք աղոթքի նպատակի վերաբերյալ կամ կասկածներ ունենաք աղոթքի իմաստի վերաբերյալ, պարզապես հիշեք, որ աղոթքը և անձնուրաց ծառայությունը ձեզ հնարավորություն են տալիս կապվելու ավելի բարձր ուժի հետ: Դուք կարող եք հրաշալի զրույց ունենալ Աստծո հետ, և կարող եք դա անել երբ կամենաք, որտեղ ցանկանաք: Այսպիսի խոսակցության կարիքը յուրաքանչյուր մարդ ունի։
