Ողջույն, կենդանի էակ. Ես հրավիրում եմ քեզ ինչ-որ բան նշելու և ճանաչելու ինձ հետ, ինչպես նաև քեզ լավություն անելու: Երբևէ լսե՞լ եք ASPCA-ի մասին: Հիմնադրվել է 147 տարի առաջ, 1866 թվականի ապրիլի 10-ին, Ամերիկյան միությունում Կենդանիների նկատմամբ դաժանության կանխարգելման համար, մարդասիրական օրենքներ ընդունելու և ողջ երկրի կենդանիների ապաստարանների հետ ռեսուրսների փոխանակման ուղղությամբ: ASPCA-ի առաքելությունն այն է, որտեղ իմ սիրտն է ընկած՝ ավելի քիչ բախտավորների, հատկապես կենդանիների հետ:
Փիլիսոփա Ալան Ուոթսը մի անգամ ասել է, որ «կենդանիները հակված են ուտել ստամոքսով, բայց մարդիկ հակված են ուտել ուղեղով»։ Ես դա կապում եմ չափազանց օգտագործված արտահայտության հետ՝ «Տգիտությունը երանություն է»: Թեև մեզանից շատերը խորապես հասկանում են, որ կենդանիներին վնասելը սխալ է, մենք շարունակում ենք չափից շատ միս օգտագործել: Սա ոչ միայն ավելորդ է, այլև հարց է առաջանում. «Արդյոք մենք միս ենք ուտում մեզ կերակրելու համար»: Մեր ռասան ի սկզբանե սպանել է գոյատևման, սննդի համար, բայց դա այլևս անհրաժեշտ չէ աշխարհի բնակչության մեծ մասի համար: Որպես կենդանի էակներ՝ մարդասեր լինելու և Երկրին նկատի ունենալու համար մենք պետք է ներդաշնակ լինենք մեզ շրջապատող յուրաքանչյուր կենդանի էակի բարեկեցությանը: Բահայի ուսմունքները խստորեն խրախուսում են բարությունը և կարեկցանքը կենդանիների նկատմամբ.
Մի խոսքով, Աստծո սիրահարները ոչ միայն պետք է ողորմությամբ և կարեկցությամբ վերաբերվեն իրենց մերձավորներին, այլև առավելագույն սիրառատ բարություն ցուցաբերեն յուրաքանչյուր կենդանի էակի նկատմամբ: Աբդուլ-Բահա
Կենդանիները չեն կարող բանավոր շփվել մեզ՝ մարդկանց հետ, և քանի որ մենք նման կարևորություն ենք տալիս բանավոր հաղորդակցությանը, ես հաճախ դիտում եմ, հատկապես արևմտյանների շրջանում, նրանց մասին, ովքեր գիտակցաբար միս են ուտում և նրանց, ովքեր չեն ուտում: Նման հանդիպումների ու քննարկումների ժամանակ ամեն ինչ կարող է անձնական դառնալ, բայց ինչո՞ւ պետք է այդպես լինի։ Խոսքը կենդանիների մասին է, ոչ թե մեր․
… Կենդանու նկատմամբ դաժանությունն ավելի ցավալի է, քանի որ մարդն ունի լեզու, և նա հառաչում է, բողոքում և ցավում, երբ վիրավորվում է, և բողոքում է կառավարությանը, և կառավարությունը պաշտպանում է նրան դաժանությունից. Բայց խեղճ կենդանին չի կարող խոսել, չի կարող ցույց տալ իր տառապանքը, ոչ էլ դիմել իշխանությանը։ Եթե մարդն իրեն հազար վնաս է պատճառում, նա չի կարողանում բառերով պաշտպանվել, չի կարող արդարություն փնտրել կամ վրեժ լուծել։ Ուստի պետք է շատ ուշադիր լինել կենդանիների նկատմամբ և նրանց նկատմամբ ավելի շատ բարություն ցուցաբերել, քան մարդկանց։ Կրթեք ձեր երեխաներին մանուկ տարիքից, որպեսզի նրանք դառնան չափազանց բարի և կարեկից կենդանիների հանդեպ: Աբդուլ-Բահա
Մեզանից շատերն ունեն ունակություն զգալու նման կարեկցանք, որն, իմ կարծիքով, հոգևոր պարգև է: Այն օգնում է մեզ ներդաշնակվել ներքին կատարվող իրադարձություններին և թույլ է տալիս մեզ մի փոքր զգալ ուրիշների ցավը: Եթե մենք՝ մարդիկ, իսկապես նույնքան խելացի և հնարամիտ ենք, որքան ինքներս ենք պատկերացնում, ապա, անկասկած, մեր խրթինություններն ու նենգությունները հեշտությամբ կարող են օգնել մեզ գտնելու հարմարավետ ճանապարհ՝ մեր կարիքները կենդանիների կարիքների հետ համատեղելու համար: Սա կպահանջի էական փոփոխություն մարդկության գիտակցության մեջ, լայնածավալ լուսավորություն խոշոր գլոբալ մասշտաբով: Միայն հավատը կարող է հասնել այդպիսի լուսավորության և խրախուսել մարդկանց շատ մեծ խմբին որոշել, որ անընդհատ միս ուտելու կարիք չունեն:
Մենք գիտականորեն գիտենք, որ քիչ կամ առանց կենդանական սպիտակուցներով դիետան ամենաառողջ միջոցներից մեկն է, որով մենք կարող ենք ուտել: Աբդուլ-Բահան սա մատնանշել է ավելի քան հարյուր տարի առաջ.
Գալով մարդուն՝ տեսնում ենք, որ նա ոչ կեռ ատամներ ունի, ոչ սուր եղունգներ կամ ճանկեր, ոչ էլ երկաթե մանգաղների նման ատամներ: Սրանից ակնհայտ է դառնում, որ մարդու կերակուրը հացահատիկ է և պտուղ: Մարդու ատամներից մի քանիսը նման են ջրաղացաքարերի՝ հացահատիկը մանրացնելու համար, իսկ որոշները՝ սուր՝ պտուղը կտրելու համար։ Ուստի նա մսի կարիք չունի, ոչ էլ պարտավոր է այն ուտել։ Նույնիսկ առանց միս ուտելու նա կապրեր առավելագույն եռանդով և ուժով։ Աբդուլ-Բահա
Բահայի ուսմունքները սննդային որևէ սահմանափակում չեն պարունակում. բահայիներն ազատ են ընտրելու, թե ինչ ուտեն: Բայց երբ մենք բախվում ենք պարզ, հիմնական հարցին, թե ինչ ուտել ամեն օր, մի բան, որ մենք բոլորս կարող ենք ինքներս մեզ հարցնել՝ «ինչպե՞ս կարող ենք լինել բարի և կարեկից»: Բույսերի վրա հիմնված սննդակարգը, անկասկած, այդ բարությունն ու կարեկցանքը գտնելու լավագույն միջոցներից մեկն է:
