Դուք ճնշում եք զգում ձեր կյանքում՝ ամբողջականացնելու բոլոր զվարճությունները, բոլոր փորձառությունները և բոլոր հնարավոր պահերը որսալը։
Այսօր մեզանից շատերն անում են հենց դա։ Մենք այդպես ենք զգում նույնիսկ հիմա՝ մեր գերզբաղված, գերծանրաբեռնված կյանքում, քանի որ անընդհատ աճում է այն ընկալումը, որ կյանքը կարճ է և ավարտվում է մահով։
Համենայն դեպս, այսպիսի տպավորություն է մեզ վրա անընդհատ թողնում մեր նյութապաշտ մշակույթը։
Մտածեք դրա մասին. բանաստեղծ Հորացիոսը հորինել է <<պահը որսալ>> արտահայտությունը և նպատակադրվել է դրան նպաստել մարդկային երջանկության չափավոր, չափված մակարդակին՝ հրաժարվելով բարձր ցնծության և խորը տխրության ծայրահեղություններից: Փոխարենը, մենք <<պահը որսալ>>-ը դարձրեցինք մշակութային սպառողականության կարգախոս՝ ոչ միայն որսա պահը, այլև վարձատրվիր:
Հ․Գ. ավելի լավ է ապրեք պահը այստեղ և հիմա, քանի որ շուտով կծերանաք, և այդ ժամանակ ընդհանրապես գոյություն չեք ունենա:
Մենք թույլ ենք տվել սպառողականությանը վերածել <<պահը որսալ>>-ը մեկ սեղմումով գնումների, գնումներ կատարելու և կարգավիճակի խորհրդանիշների: Մենք չափում ենք մեր արժեքը նրանով, թե որքան գումար ենք վաստակում և որքան ենք ծախսում: Իրական կյանքին մասնակցելու փոխարեն մենք նայում ենք անսահման թվով էկրանների՝ հեռախոսներ, պլանշետներ, հեռուստացույցներ, կինոէկրաններ և հսկայական գովազդային վահանակներ, և թույլ ենք տալիս թվային ժամանցին, սպորտին և զանգվածային ժամանցին 24/7 մեզ վերածել դիտորդի, այլ ոչ կատարողի:
Նույնիսկ գիտակցության կառավարումը (mindfulness), որն ընդհանուր առմամբ լավ է, ենթարկվել է այս «արա դա հիմա» մտածելակերպին՝ շեշտը դնելով շնչառության, պահի մեջ ապրելու և «Դու լիովին ներկա ես հենց հիմա» փիլիսոփայության վրա:
Կյանքի այս մոտեցումը կարող է անմիջապես օգուտ տալ ներկային, բայց դա ժխտում է ապագայի կարևորությունը: Նրանք հավերժականը փոխանակում են ժամանակավորի հետ։
Փոխարենը, բահայի ուսմունքները մեզ կոչ են անում խորհել կենդանիների կյանքի մասին և համոզվել, որ մեր մարդկային կյանքը դուրս է գալիս մեր հիմնական կարիքները բավարարող կաթնասունների մակարդակից.
Որո՞նք են կենդանիների հակումները: Ուտել, խմել, թափառել և քնել: Կենդանիների զգացողություններն ու միտքը սահմանափակված են նրանցով։ Նրանք գերության մեջ են այս ցանկությունների կապանքների մեջ: Մարդը դառնում է նրանց գերին ու ստրուկը, երբ նրա վերջնական ցանկությունը այս զգայական աշխարհում իր բարեկեցությունից բարձր չէ: Մտածեք, թե որքան դժվար է մարդու համար հասնել հաճույքի և երջանկության այս մահկանացու աշխարհում: Որքան հեշտ է կենդանու համար: Նայեք դաշտերին ու ծաղիկներին, առվակներին, անտառներին ու լեռներին։ Արածող կենդանիները, երկնքի թռչունները, ձկները չեն աշխատում և չեն տառապում դժվարություններից. Նրանք ո՛չ ցանում են, ո՛չ էլ հոգում են բերքի համար. Նրանք ոչ մի մտահոգություն չունեն բիզնեսի կամ քաղաքականության հետ կապված, ոչ մի խնդիր կամ անհանգստություն: Նրանց են պատկանում բոլոր դաշտերն ու խոտերը, մրգերի ու հացահատիկի բոլոր մարգագետինները, բոլոր լեռների լանջերն ու բուժիչ առուները։ Նրանք չեն աշխատում հաց վաստակելու և երջանիկ դառնալու համար, քանի որ նրանց համար ամեն ինչ երաշխավորված է և հնարավոր։ Եթե մարդկային կյանքը սահմանափակվում է այս ֆիզիկական, նյութական աշխարհայացքով, ապա կենդանու կյանքը հարյուրապատիկ ավելի լավ է, հեշտ ու արդյունավետ՝ հարմարավետության ու բավարարվածության առումով։ Կենդանին ավելի ազնիվ է, ավելի հանդարտ և ավելի ինքնավստահ, քանի որ ամեն ժամ զերծ է անհանգստությունից։ Բայց մարդը, անհանգիստ և դժգոհ, վազում է առավոտից երեկո, նավարկելով ծովերը, սուզվելով դրանց տակ սուզանավերով, թռչելով օդ՝ օդանավերով, խորանալով երկրի ամենացածր շերտերը՝ իր ապրուստը վաստակելու համար, և այս ամենը մեծագույն դժվարություններով, տագնապներով ու վախերով։ Հետևաբար, այս առումով կենդանին ավելի ազնվական է, հանգիստ, հավասարակշռված ու ինքնավստահ։ Մտածեք անտառի և ջունգլիների թռչունների մասին. ինչպես են նրանք իրենց բները շինում ճոճվող ծառերի գագաթների վրա՝ կառուցելով դրանք մեծագույն վարպետությամբ և գեղեցկությամբ՝ օրորվելով, տարուբերվելով առավոտյան քամուց, խմելով մաքուր, քաղցր ջուր, վայելելով ամենահմայիչ տեսարանները բարձր երկնքում թռչելիս, ուրախ երգելով, և այս ամենը առանց դժվարության, առանց անհանգստության, վախերի և կանխատեսումների։ Եթե մարդու կյանքը սահմանափակվում է հաճույքների տարրական, ֆիզիկական աշխարհով, ապա արտույտն ավելի ազնիվ է, ավելի արժանի ողջ մարդկության հիացմունքին, որովհետև նրա ապրուստը պատրաստ է, պայմանները՝ ամբողջական, ձեռքբերումները՝ կատարյալ և բնական։
Բայց մարդկային կյանքն այնքան էլ սահմանափակ չէ. Նա աստվածային է, հավերժական, ոչ մահկանացու և զգայական: Նրա համար հոգևոր գոյությունն ու ապրուստը նախապատրաստված ու կանխորոշված են աստվածային արարչական ծրագրով։ Նրա կյանքը պետք է լինի հոգևոր հաճույքների կյանք, որին կենդանին երբեք չի կարող հասնել: Այս վայելքը կախված է երկնային առաքինությունների ձեռքբերումից: Մարդու մեծությունը Աստծո գիտության ձեռքբերումն է: Մարդու երանությունը երկնային պարգևների ձեռքբերումն է, որոնք իջնում են նրա վրա Աստծո առատաձեռնության հեղումով: Մարդու երջանկությունը Աստծո սիրո բույրի մեջ է: Սա մարդկային աշխարհի նվաճումների ամենաբարձր գագաթն է: Որքա՜ն նախընտրելի է կենդանին և նրա անհույս թագավորությունը։
Հետևաբար, մտածեք, թե ինչ ստոր բնություն է բացահայտում մարդու մեջ, որ չնայած Աստծո կողմից նրա վրա թափված ողորմություններին, նա իջնում է անասնամոլության մեջ:
Այս ոլորտը, ամբողջովին զբաղված նյութական կարիքներով, կապված է այս մահկանացու արքայությանը, պատկերացնելով, որ ամենամեծ երջանկությունը հարստությունն է այս աշխարհում։ Ի՜նչ աննպատակ։ Որքա՜ն արատավոր է այդպիսի բնությունը։ Աստված մարդուն ստեղծեց, որ լինի Արքայության աղավնին, դրախտի մոմը, հավիտենական կյանքի ստացողը: Աստված ստեղծել է մարդուն, որպեսզի նա վերածնվի Սուրբ Հոգու շնչով և դառնա աշխարհի լույսը: Որքա՜ն նվաստացուցիչ է այն հոգին, որը կարող է հաճույք գտնել այս խավարում, ինքն իրենով զբաղված, ինքն իր ու կրքերի գերին, նյութական աշխարհի ճահիճում խրված: Ինչքա՜ն է նսեմացել այդպիսի բնությունը։ Սա ինչ անտեղյակություն է։ Ի՜նչ կուրություն։ Որքա՜ն փառահեղ է այն մարդու դիրքը, ով ճաշակել է երկնային սնունդ և կառուցել իր հավիտենական բնակության տաճարը երկնային աշխարհում: – Աբդուլ-Բահա, Համընդհանուր խաղաղության հռչակագիր
Երբ մենք սկսում ենք հասկանալ և իմանալ, որ մեր կյանքը շարունակվում է ընդմիշտ, օրը զբաղեցնելը այն բոլոր հաճույքների համար, որոնք մենք կարող ենք քամել դրանից, սկսում է թվալ եսասիրական և ինչ-որ չափով անհեռատես: Եթե հավերժությունն է կանչում, եթե հավերժական կյանքի խոստումն իրական է, ապա յուրաքանչյուր մարդ պետք է երկարաժամկետ պլանավորի և անհեռատեսորեն չծախսի իր ողջ էներգիան, այնպես չէ՞:
