<<Եթե ընտանիքում տիրում է սերն ու ներդաշնակությունը, ապա այդպիսի ընտանիքը կբարգավաճի, կդառնա լուսավորված և հոգևոր>>:
Աբդուլ-Բահա
Ընտանեկան բջիջը մարդկային հասարակության հիմքն է: Այն ստեղծում է կենսականորեն կարևոր պայմաններ, որպեսզի զարգացնենք գովեստի արժանի հատկություններ ու կարողություններ: Ընտանիքի ներդաշնակ գործունեությունը, սիրո կապերի զարգացումն ու պահպանումը ի մի են կապում նրա անդամներին և արտացոլում են այն իրականությունը, որ մարդու բարեկեցությունը անքակտելիորեն կապված է այլոց առաջընթացի և բարեկեցության հետ:
Ընտանիքի հիմնական դերն է դաստիարակել այնպիսի երեխաների, որոնք կարող են պատասխանատվություն կրել իրենց հոգևոր աճի և քաղաքակրթության զարգացման համար:
Աբդուլ-Բահան ասում է, որ երեխայի մայրը և հայրը պետք է ստանձնեն <<դստեր կամ որդու դաստիարակության համար ջանքեր գործադրելու պարտականությունը>> և բահայի ծնողները, որոնք կրում են իրենց երեխաներին դաստիարակելու գլխավոր պատասխանատվությունը, պետք է մշտապես հիշեն այդ մասին: Սակայն, երեխաների կրթության պատասխանատվությունը միայն ծնողների վրա չի դրվում: Նրանց շրջապատող համայնքը նույնպես կարևոր դեր ունի, և բահայի համայնքը դրան մեծ նշանակություն է տալիս: Բահայի համայնքի կողմից կազմակերպված երեխաների հոգևոր և բարոյական կրթության դասարանները, որոնք բաց են բոլորի համար, որպես կանոն, դառնում են այն առաջին գործողություններից մեկը, որոնք բահայինները սկսում են իրենց շրջապատում:
