Վեց թիվը խորհրդանշում է մարդկային էակի` ինչպես անհատի, այնպես էլ ամբողջ մարդկության միջանկյալ և անցումային վիճակը, և այն կարող է ունենալ բացասական, չեզոք կամ դրական երանգ:
Այս սիմվոլիզմը սկիզբ է առնում Գոյի ստեղծումից, որտեղ «մարդը կրկին հայտնվում է վեցերորդ օրը»: Եբրայերեն Աստվածաշունչը (կամ Թորա) մարդկային հոգին համեմատում է ստրկության վիճակի հետ, երբ այն գտնվում է ցածր վիճակում: Բնությունը գերակշռում է այնտեղ: Եգիպտոսի ստրկության մասին պատմությունը հզոր այլաբանաություն է տալիս այս իրավիճակի համար: Իրականում Թորան նշում է, որ հրեա ստրուկը պետք է պահվի 6 տարի և ազատվի 7-րդ տարում:
Ելքում նշված է մի պատմություն, որը ոմանք մեկնաբանում են որպես հոգու հոգևոր ճամփորդության մասին այլաբանություն: Այն ցույց է տալիս, որ «600,000 հետիոտներ լքեցին Եգիպտոսն ու գնացին անապատ, որպեսզի թափառեն այնտեղ 40 տարի: (Տե՛ս Ելք 12.37, Թվեր 11:21)»: Այստեղ վեց հարյուր հազարի թվի 6 թիվը կարող է վերաբերվել էքզիստենցիալ անձնավորությանը ՝ նկատի ունենալով այն անձնավորությանը, ով ետևում է թողել իր սեփական «ես»-ը` որը տվյալ դեպքում խորհրդանշվում է Եգիպտոսը և նրա ստրկությունը: Այս վեցին ուղեկցող «հարյուր հազարավորները» կարող են վերաբերվել բազմաթիվ մարդկանց, այսինքն՝ Իսրայելի ժողովրդին և իրոք, ողջ մարդկությանը, եթե «Ելքը» դիտարկենք այլաբանորեն: Վեց թիվը հանդիպում է նաև Աստվածաշնչում:
Հաճախ Սուրբ Գրվածքներում, ինչպես Աբդուլ-Բահան է ուսուցանում «Որոշ հարցերի պատասխաններ» գրքում, պատմության մեջ կնոջ կերպարը ներկայացնում է մարդու հոգին, իսկ տղամարդու կերպարը` մարդկային ոգին, ինչպես Եվան և Ադամն են ներկայացված Ծննդոց գրքում: Այս այլաբանությունը հարց է առաջացնում: Հոգին կապվա՞ծ է իր ստորին, նյութական բնույթի հետ, թե՞ ավելի բարձր ՝ հոգևոր բնույթի հետ է կապված: Կանայի պատմության մեջ (Հովհաննես 2.6) Հիսուսը գալիս է որպես հյուր, և 6 սափորների մեջ պարունակվող ջուրը վերածում է գինու: Հովհաննես Ավետարանիչը նկարագրում է Փեսայի՝ Աստծո համաշխարհային դեսպանորդի գալուստը, Ով միջոցներ է բերել, որոնք թույլ են տալիս մեզ հասնել մեր բարձրագույն էությանը, այն ժամանակ, երբ մարդկությունը «կառչում է» իր ստորին (այսինքն՝ նյութական) էությանը, որն այստեղ ներկայացված է այս 6 սափորների և դրանցում եղած ոչ թարմ ջրի տեսքով:
Հետո Հիսուսը գալիս է որպես իսկական Փեսա` փոխարինելու կեղծ ամուսնուն, և այս պատմության մեջ նա խորհրդանշական կերպով ջուրը վերածում է գինու՝ ցույց տալով, որ իր խոսքն ու իր փոխանցած ոգին անմահական գինի են, որը արբեցնում է հոգին: Այս 6 սափորները ներկայացնում են նաև անցյալի կրոնը, որը կորցրել է իր համը: Հիսուսը նորացնում և վերականգնում է ՝ սովորական ջուրը փոխարինելով հիասքանչ գինով: Այս նոր ոգու օգնությամբ նա դուրս է հանում մարդկանց իրենց «ճահճացումից»՝ տանելով նրանց 6-րդ՝ միջանկյալ փուլից դեպի հոգևոր կատարելության ավելի բարձր փուլ:
Հովհաննեսի Ավետարանի 4-րդ գլխի երկրորդ պատմությունը՝ սամարացի մի կնոջ մասին, ով ջուր էր հանում Հակոբի ջրհորից, հաստատում է այս տեսակետը.
Հիսուսը նրան ասաց,- Գնա՛, կանչիր ամուսնուդ և արի այստեղ, - կինը պատասխանեց. ես ամուսին չունեմ, Հիսուսն ասաց նրան,- ճիշտ ասացիր. դու ունեիր հինգ ամուսին, իսկ հիմա քո ունեցածը քո ամուսինը չէ: Ճիշտ ես,- Հովհաննես 4.16-18:
Տեքստում ասվում է, որ Հիսուսի և կնոջ շփումը տեղի է ունեցել վեցերորդ ժամին: Այս պատմության կինը, որը ներկայացնում է մարդկային հոգին և այս իմաստով մարդկությունը որպես ամբողջություն, ուներ 6 ամուսին` 5 անցյալում գումարած իր ներկայիս ամուսինը, չնայած Հիսուսը նրան ասում է, որ լավ է, որ նա հասկանում է, որ նրանցից ոչ մեկն իրականում նրա ամուսինը չէ: Ակնարկվում է, որ Հիսուսը գալիս է նրա մոտ որպես յոթերորդ և ճշմարիտ ամուսին՝ Իր կյանքի ոգին պսակելով Իր ծարավ հոգու հետ, որտեղից նա կարող է վերցնել կյանքի ջուրը: Հովհաննես Ավետարանիչը այս երկու հակիրճ տեքստերի ազդեցությունը մեծացնելու համար օգտագործում է 6 թիվը:
Հայտնության գիրքը ասում է, որ մարդկանց թիվը 6-ն է:
Ահա իմաստությունը: Նա, ով ըմբռնում է, թող հաշվի գազանի թիվը, քանի որ դա մարդու թիվն է, և նրա թիվը [հավասար է] 666-ի: Հայտնություն 13:18:
«Որոշ հարցերի պատասխաններ» գրքում Աբդուլ-Բահան խոսում է իսլամում Օմեյական տոհմի վերելքի մասին` նկատի ունենալով Հայտնություն 12: 3-4-ում մի քանի գլուխ ունեցող գազանի պատկերը ՝ որպես այս տոհմի խորհրդանիշ: Այս տոհմը մ.թ. 662 թ Մուհամմադ մարգարեից հետո որդեգրեց արյունալի իրավահաջորդությունը` մահափորձի և դավաճանության միջոցով, իրեն խալիֆայություն հայտարարեց և սկսեց իշխել իսլամական վաղ քաղաքակրթության մեծ մասի վրա, հիմնականում ի շնորիվ ինքնագովազդի և առաջնորդվելով անձնական գաղտնի շահերով, կրոնական և աշխարհիկ իշխանության շղարշի ներքո: Այսպիսով, Օմեյադներին կարելի է համեմատել կենդանակերպ մարդու հետ, որը խորհրդանշվում է 6 թվով (որը նշվում է ընդամենը մեկ գլուխ հետո), քանի որ իրականում նրանք շեշտը դնում էին գազանանման մարդու վրա, ովքեր հավակնում էին հեղինակություն լինել հրեշտականման մարդկանց համար: Նվիրական խոսքերում Բահաուլլան հակիրճ մեկնաբանում է այս գազանության բնույթը:
Ո՜Վ, ԱՐՏԱՔՈՒՍՏ ՍՔԱՆՉԵԼԻՆԵՐ, ՍԱԿԱՅՆ ՆԵՐՔՈՒՍՏ ԳԱՐՇԱՀՈՏՈՒԹՅՈՒՆ ՏԱՐԱԾՈՂՆԵՐ: Դուք նման եք թափանցիկ, բայց դառը ջրի, որ արտաքուստ բյուրեղի պես մաքուր է, բայց եթե այն ճաշակի աստվածային Փորձարկուն, ապա ոչ մի կաթիլ չի ընդունվի Նրա կողմից:
Բահայի գրություններում 6 թիվը հազվադեպ, բայց կտրուկ հայտնվում է մեծ անցումների ժամանակ: Հանգուցյալների համար բահայի աղոթքների մեջ ընդհանուր առմամբ աղոթքի վերջում կարդացվում է վեց տաղ, որից յուրաքանչյուրը կրկնվում է 19 անգամ:
Այս աղոթքը, որը Բահաուլլայի կողմից գրվել է թաղումների ժամանակ օգտագործման համար, համարվում է բահայիների միակ համատեղ աղոթքը: Այդ 6 կրկնվող տաղերը խորհրդանշում են հոգու անցումն այս երկրային կյանքից դեպի երկնային տուն:
