Սոցիալական ցանցերի և նորությունների միջև երբեմն անհնար է թվում չմտածել մեր հասարակության բազմաթիվ աղետալի իրողությունների մասին:
Ցանկում ներառված են բարդ և երկարատև խնդիրներ՝ բնապահպանական ճգնաժամեր, պատերազմ, աղքատություն, ինստիտուցիոնալ ռասիզմի բազմաթիվ ձևեր և մշակութային այլամոլության բազմաթիվ դրսևորումներ, որոնցից մի քանիսն են: Բահայի գրվածքներն ընդունում են այս դժվարությունների ծանրությունը, որոնց մեզանից շատերը պարբերաբար հանդիպում են: Աբդուլ-Բահան՝ Բահաուլլայի, մարգարեի և Բահայի հավատի հիմնադիրի որդին, արտահայտել է դա 1920 թվականին ֆեմինիստ և վաղ ամերիկացի բահայի Մարթա Ռութին ուղղված նամակում.
Կտեսնեք, թե ինչպես է աշխարհը ներքաշված ներքին հակամարտությունների մեջ, և շատ երկրներ ներկված են մարդկային արյունով։ Պատերազմի կրակն այնքան է վառվում, որ նման սարսափելի պայքարը ոչ մի նմանություն չունի միջին կամ վերջին դարերի ռազմական տարեգրության մեջ: Գլուխները դարձան հացահատիկի, իսկ պատերազմը՝ ջրաղացաքարերի պես, ոչ, ավելի վատ։ Ավերվում են փարթամ հողերը, ամբողջովին ավերվում են ավանները, բարեկեցիկ քաղաքները։ Հայրերը կորցրեցին իրենց որդիներին, որդիները մնացին առանց հայրերի, իսկ մայրերը արյան արցունքներ էին թափում իրենց մանկահասակ որդիների մահվան կապակցությամբ։
Երեխաները որբ են դառնում, կանայք՝ անօգնական, մարդկության աշխարհն ամեն կերպ հետ է շպրտվում։ Որբ երեխաների աղաղակը բարձրանում է արտասահմանում, իսկ մայրերի հուզիչ ճիչերը հասնում են բարձր երկինք։ Այս բոլոր արհավիրքների աղբյուրը ռասայական մոլեռանդությունն է, հայրենասիրական մոլեռանդությունը, կրոնական մոլեռանդությունը և քաղաքական մոլեռանդությունը: Այս մոլեռանդության աղբյուրը կրոնական, ռասայական, հայրենասիրական և քաղաքական նմանակումներ են: Քանի դեռ նման նմանակումները շարունակվում են, մարդկության հիմքը կործանվում է, և մարդկային աշխարհը մեծ վտանգի տակ է:
Համաշխարհային բահայի համայնքի ժողովրդավարական ճանապարհով ընտրված ղեկավար մարմնի՝ Արդարության Համաշխարհային Տան կողմից ընդգծված սկզբունքներից մեկը համընդհանուր մասնակցությունն է: Կա հասկացողություն, որ ողջ մարդկությունը պետք է ներգրավված լինի մեր սոցիալական խնդիրների լուծմանը, որ մարդիկ «պետք է սիրեն միմյանց, մշտապես խրախուսեն միմյանց, աշխատեն միասին, լինեն մեկ հոգի մեկ մարմնում և դրանով իսկ դառնան իսկական, օրգանական, առողջ մարմին, աշխույժ և լուսավոր ոգի»:
Բայց ի՞նչ է պատահում, երբ չենք կարողանում լուծում տեսնել։ Ի՞նչ ենք անում, երբ ճնշված ենք զգում աշխարհի վիճակով և թվում է, թե անհնար է ներգրավվել բոլորին լուծումը գտնելու պրոցեսի մեջ։
Մեզ կոչ անելով համատեղ ջանքեր գործադրել ավելի կայուն ապագա կառուցելու համար և մեծ ուշադրություն դարձնելով աշխարհի դաժան իրողություններին, բահայի գրվածքները նաև կոչ են անում մեզ մնալ հույսով: Ինչպես ասել է Աբդուլ-Բահան 1912 թվականին Հյուսիսարևմտյան համալսարանում ելույթ ունենալիս. «Նա պետք է հեռանա մարդու հոգին նսեմացնող գաղափարներից, որպեսզի օրեցօր, ժամ առ ժամ նա կարողանա գնալ ավելի ու ավելի բարձր՝ դեպի հոգևոր ընկալումը, մարդկային իրականության շարունակականությունը»
Լավագույնին հուսալու համար մենք պետք է դադարենք մտածել, որ մեկ մարդ կամ թեկուզ մարդկանց մի խումբ է ամեն ինչ շտկելու: Մեր հասարակությունը կարող է մեզ ինդիվիդուալիստական գաղափարներ պարտադրել նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մենք մտածում ենք խաղաղության հասնելու մասին։ Բահայի տեսակետը անհատական, համայնքային և ավելի մեծ համակարգային փոփոխությունները դիտարկում է որպես մարդկային բարելավման էական բաղադրիչներ: Ինչպես վերջերս ասաց Արդարության Տունը, «առաջընթացը ձեռք է բերվում երեք դերակատարների՝ անհատի, հաստատությունների և համայնքի զարգացման շնորհիվ»:
Այս կերպ, երբ մենք մտածում ենք հաղթահարելու անհանգստությունը, որն առաջանում է հուսահատության զգացումից, մենք կարող ենք համապատասխան կերպով դիրքավորել մեր գործողությունները՝ փոփոխությունների ուղղությամբ աշխատելու համար: Նույնիսկ երբ ջանքերը փոքր են, և խնդիրները թվում են հրատապ և մասշտաբային, մեր յուրաքանչյուր քայլը կարող է արձագանքել և ազդել ավելի մեծ ամբողջության վրա:
Եթե մենք ընդունենք դա, մենք կսկսենք ավելի քիչ անդամալույծ զգալ խնդիրների մասշտաբով: Սա չի նշանակում, որ մենք այնքան միամիտ ենք, որ հավատանք, որ ձեր հարևանի հետ բարեկամական վերաբերմունքը կամ կազմակերպությանը երբեմն նվիրաբերելը կլուծի աշխարհի ամենահրատապ խնդիրները: Բայց մենք գիտակցում ենք, որ կարող ենք անել մի բան, որը կարող է մեզ ճիշտ ուղղությամբ մղել մեր օրերում:
