Մեզանից շատերը ժամանակ առ ժամանակ ապավինում են պատմելու պրոցեսին՝ երբ զգացմունքների ծանրությունն ուղղում եք դեպի կարեկից ականջ և մենք զանգահարում ենք ընկերոջը կամ բարեկամին:
Ի վերջո, մենք սոցիալական արարածներ ենք, և բնական է, որ մենք շփվենք միմյանց հետ, երբ հանդիպենք դժվարությունների: Թեև մեզանից ոմանք տրավմայի են ենթարկվել բացասական փորձառություններից և, հետևաբար, կարծում են, որ մենք պետք է ամեն ինչ պահենք մեր մեջ, հազվադեպ չէ, որ երբ փորձում ենք լուծել մի խնդիր, որը ազդում է մեզ վրա, մենք պետք է խոսենք դրա մասին: Իմ սեփական փորձով, երբ իմ կյանքում կոնֆլիկտներ կամ սթրեսներ են լինում, այլ մարդիկ են ներգրավված:
Վերջերս ես փորձում էի առավել զգույշ լինել, թե ինչպես եմ խոսում այլ մարդկանց մասին նրանց մեջքի հետևում: Ես կարդացի հատվածներ Բահայի հավատի ամենասուրբ գրքից: Ես փորձեցի ավելի խորը մտածել այն հասկացությունների մասին, որոնք նա ուսումնասիրում է.
Բահաուլլայի կողմից բազմիցս դատապարտվել է չարախոսությունը, զրպարտությունը և ուրիշների թերությունների վրա կենտրոնանալը: Նվիրական խոսքերում Նա հստակ ասում է. «Ով Գոյի Որդի: Ինչպե՞ս կարող ես մոռանալ սեփական թերությունները և զբաղվել ուրիշների թերություններով: Ով դա անում է, իմ կողմից դատապարտված է»:
Եվ կրկին. «Ո՛վ Մարդու Որդի. Մի՛ շնչիր ուրիշների մեղքերով, մինչդեռ դու ինքդ մեղավոր ես: Եթե դու խախտես այս պատվիրանը, դուք դատապարտված կլինես, և ես դրա մասին եմ վկայում»:
Այս խիստ պատվիրանը հետագայում կրկնվում է Նրա վերջին աշխատության մեջ՝ «Իմ կտակի գիրքը»։ «Հիրավի, ես ասում եմ, որ լեզուն ստեղծված է բարին արտասանելու համար, մի պղծեք այն անպարկեշտ խոսքերով: Աստված ներել է այն, ինչ եղել է անցյալում: Այսուհետ բոլորը պետք է ասեն այն, ինչ արժանի է և պարկեշտ, և պետք է զերծ մնան զրպարտություններից, վիրավորանքներից և մարդկանց տխրություն պատճառող ամեն ինչից»։
Այս հատվածները նկատի ունենալով, ես հաճախ եմ մտածել, թե ինչպես ենք մենք արտաքինից ներկայացնում այն, ինչ զգում ենք: Ակնհայտ է, որ կարևոր է գտնել խնդիրները լուծելու ուղիներ, հույս դնել ուրիշների վրա և զբաղվել թերապևտիկ խոսակցություններով: Բայց ինչպե՞ս խուսափենք ուրիշների մասին բացասաբար խոսելուց, երբ մեզ անհրաժեշտ է մշակել և խորհրդակցել մարդկանց հետ, ովքեր մեզ հոգեկան և էմոցիոնալ աջակցություն են առաջարկում:
Իմ սեփական ճամփորդության ընթացքում ես սովորեցի, որ մեկ ուրիշի հետ իմ ունեցած խնդրի բոլոր մանրամասները ներկայացնելու իմ ընկալած կարիքը հաղթահարելու ամենահեշտ ձևերից մեկը ուղղակիորեն խոսելն է այն անձի հետ, ում հետ կոնֆլիկտ եմ ունենում: Բահայի գրվածքները մատնանշում են «խորհրդակցությունը»՝ անկեղծ զրույցը միասին ճշմարտությունը բացահայտելու նպատակով, որպես հիմնական գործիք, որի վրա մենք բոլորս պետք է ապավինենք մեր կյանքի բազմաթիվ տարբեր ասպեկտներով շրջելիս.
Ամեն ինչում պետք է խորհրդակցություն լինի... Բացահայտվածի նպատակն ... այն է, որ խորհուրդները լիովին կատարվեն ընկերների միջև, որովհետև դա է և միշտ կլինի գիտակցության և զարթոնքի պատճառը և բարության և բարեկեցության աղբյուրը:
Բացի ուղղակիորեն խոսելուց, լինում են դեպքեր, երբ ես կարող եմ մշակել իմ մտքերն ու զգացմունքները և լուծումներ տալ իմ խնդիրներին՝ առանց բացահայտորեն խոսելու դիմացինի մասին: Երբ ես խորհրդակցում եմ խնդրի հետ կապ չունեցող մարդկանց հետ, կարող եմ խնդրել նրանց ընդհանուր մտքերը, թե ինչպես վարվել որոշակի դժվարությունների հետ: Բահայի գրվածքներից մի հատված, որը խրախուսում է խոհուն խոսքն ու փոխանակումը, ոգեշնչում է ինձ: Բահաուլլան՝ մարգարեն և Բահայի հավատի հիմնադիրը, գրել է.
Մարդու իմացած ամեն բան չէ, որ կարելի բացահայտել, և այն, ինչ նա կարող է բացահայտել, միշտ չէ, որ կարելի է համարել ժամանակին, իսկ ամեն ժամանակին ասված խոսքը չի կարող համարվել համապատասխան լսողի ունակություններին։
Իմ փորձից ելնելով կասեմ, որ այս փոփոխությունները կարող են թվալ շատ դժվար, երբ առաջին անգամ փորձում եք դրանք իրականացնել: Բայց ինչպես ցանկացած սովորություն, ժամանակի ընթացքում այն ավելի հեշտ կլինի։ Երբ մենք բացում ենք այս աճի դուռը, մենք կարող ենք ակնկալել ներքին փոփոխություն, անկախ նրանից, թե որքան ժամանակ է պահանջվում կամ որքան ջանք պետք է գործադրել այն իրականացնելու համար:
