Բահայի հավատի հիմնական ուսմունքը մարդկության միասնությունն է: Բահաուլլան՝ նրա մարգարեն և հիմնադիրը, ավելի քան 100 տարի առաջ գրել է. «Երկրագունդը մեկ երկիր է, իսկ մարդկությունը՝ նրա քաղաքացիներն են»:
Մինչ այժմ մենք բոլորս կարող ենք տեսնել, որ մարդկությունը էապես փոխկապակցված է։ Մարդկության միասնությունը դարձել է հոգևոր ճշմարտություն՝ հաստատված նաև մեր դարաշրջանի բոլոր գիտությունների կողմից։ <<Առաջ տանել մարդկային ցեղի միասնությունը և խրախուսել մարդկանց միջ սիրո և մտերմության հոգին>>։ Սա է Բահայի հավատի հիմնական նպատակը։
Այնուամենայնիվ, Միացյալ Նահանգներում, ինչպես շատ այլ երկրներում, որոնք հենվում են կուսակցական կառավարման համակարգի վրա, մարդիկ սովոր են կողմնորոշվել: Ծայրահեղ թեժ քաղաքական մթնոլորտում քաղաքական անջրպետի վրայով ինչ-որ մեկի հետ սիրո և ընկերակցության ոգի խթանելու գաղափարը լավագույն դեպքում կարող է անազնիվ թվալ, իսկ վատագույն դեպքում՝ կյանքին սպառնացող: Տնտեսության, ռասայական հավասարության, ներգաղթի և արդարության շուրջ մեր ամենախոր վախերն ու ձգտումները կապված են մեր տարբեր քաղաքական կուսակցությունների արժեքների հետ: Սոցիալական առաջընթացի և արդարության մեր զգացումը հիմնված է «մյուս կողմի» նկատմամբ հաղթանակի մեր հույսերի վրա։
Բայց եթե մենք իսկապես ուզում ենք նպաստել մարդկության միասնությանը, ինչո՞ւ ենք ընդունում սոցիալական կազմակերպման ցանկացած կուսակցական համակարգ, որն անպայմանորեն մեզ ճամբարների է բաժանում և միմյանց դեմ հանում: Ինչպե՞ս կարող ենք ակնկալել հասնել միասնության վիճակի՝ օգտագործելով մի գործընթաց, որն ի սկզբանե ստեղծում և խրախուսում է անմիաբանությունը:
Որպես Բահայի հավատի անդամ և ամերիկացի՝ ես քվեարկում եմ, բայց անում եմ ամեն ինչ, որպեսզի չնույնականացնեմ որևէ քաղաքական կուսակցության հետ և խուսափում եմ քաղաքական գործունեության մասնակցելուց: Սա չի նշանակում, որ ես արդարության զգացում կամ իրական սոցիալական փոփոխությունների տեսլական չունեմ: Ես ունեմ։ Ես ուղղակի կարծում եմ, որ կուսակցականությունը սկզբունքորեն թշնամական է մարդկության միասնության սկզբունքի դեմ, և հետևաբար այն չի կարող մեզ տրամաբանորեն առաջ տանել մի տեղ, որտեղ միասնության սկզբունքը դառնում է կառավարման հիմք։
Կուսակցական քաղաքականության սահմանները
Քաղաքական հարցումները հետևողականորեն ցույց են տալիս, որ ամերիկացիները կտրուկ բաժանված են կուսակցական գծերով: Ընդհանուր կոնսենսուս կա, որ մեր շահերից է բխում հակառակորդ լինել մեր քաղաքական մրցակիցների կարիքներին, արժեքներին և շահերին։ Կուսակցական քաղաքականությունը պահանջում է, որ մենք միշտ ունենանք «հաղթողներ» ու «պարտվողներ»։
Իմ երկրում, անկախ կուսակցական պատկանելությունից, ամերիկացիները ցինիկ են վերաբերվում կառավարությանը և անվստահություն ունեն կորպորատիվ, ֆինանսական և քաղաքական կոռուպցիայի նկատմամբ, որը ծառայում է մի քանի հզոր անհատների կամ խմբերի շահերին: Սակայն շատերի համար սոցիալական փոխգործակցության այլ ձև հնարավոր չի թվում: Մենք բառացիորեն հայտնվել ենք հակառակորդների քաղաքական արձագանքների կատաղի ցիկլի մեջ, և սոցիալական մեդիան կարծես միայն խթանում է մեր զայրույթը, վախը և հիասթափությունը:
Այս տեսլականի շրջանակներում սոցիալական լուրջ փոփոխությունը շրջանակված է վատ կուսակցության կամ քաղաքական գործչի դեմ համախմբվելու և այնուհետև ճիշտ կուսակցության կամ քաղաքական գործչի ընտրության առումով, որը կարող է հասարակությունը վերածել մեր ուզածի: Բայց անկախ նրանից, թե որ կուսակցությունը կամ քաղաքական գործիչը լինի իշխանության, խնդրի իրական արմատն այն է, որ մենք թակարդում ենք «մենք ընդդեմ նրանց» մրցակցության պառակտիչ կառուցվածքը՝ իր ողջ անխուսափելի կոռուպցիայով, որը թույլ է տալիս որոշակի ձայների և շահերի արտոնություն տալ մյուսներին և ինչը կաթվածահար է անում սովորական քաղաքացիներին իրենց համայնքներում փոփոխության գործակալ դառնալուց:
Այսպիսով, եթե մենք ցանկանում ենք իրական սոցիալական վերափոխում, ազնիվ փոփոխություն և արդարություն բոլորի համար, մենք չպետք է կատարյալ նոր թեկնածու փնտրենք: Մենք պետք է փնտրենք միմյանց հետ հարաբերությունների բոլորովին նոր ձև և հասարակության համարձակ նոր տեսլական, որին կարող ենք ակտիվորեն ձգտել:
Բահայիները հավատում են, որ մեր հասարակությունների խորը սոցիալական բաժանումներից՝ քաղաքական, ռասայական, կրոնական կամ այլ կերպ, իսկապես ազատվելու միակ միջոցը բոլոր մարդկանց միջև համակարգված, իսկական, ճշմարիտ մարդկային համերաշխություն կառուցելն է: Աբդուլ-Բահան ասել է. «Սերն ու միասնությունն այսօր քաղաքական մարմնի կարիքներն են: Առանց դրանց չի կարելի հասնել ոչ առաջընթացի, ոչ էլ բարգավաճման»։ Եթե մենք իսկապես ցանկանում ենք տեսնել դրական սոցիալական փոփոխություններ, գրել է Արդարության Համաշխարհային Տունը, մենք պետք է սովորենք միասնություն կառուցել։
Մարդկության ցանկացած մասի բարեկեցությունը անքակտելիորեն կապված է ամբողջի բարեկեցության հետ:
Մարդկության հավաքական կյանքը տուժում է, երբ որևէ խումբ մտածում է իր բարօրության մասին՝ մեկուսացված իր հարևանների բարեկեցությունից, կամ հետապնդում է տնտեսական շահ՝ առանց հաշվի առնելու դրա ազդեցությունը բնական միջավայրի վրա, որը ապահովում է բոլորի կարիքները․․․ Աշխարհը ընդհանուր էթիկայի ծայրաստիճան կարիք ունի՝ այն ճգնաժամերի լուծման վստահելի հիմքի, որոնք ամպերի պես խտանում են մեր գլխին։
