Իմ լյարդի քաղցկեղն ինձ ասում է՝ կարծում եմ, որ ժամանակն է հեռանաս: Ես կորցնում եմ ախորժակս և շատ քիչ ցանկություն ունեմ ուտելու։ Ես քաղց չեմ զգում և կամաց-կամաց նիհարում եմ։ Ինչպե՞ս վարվել այս ամենի հետ:
Այսօր քիչ էներգիա ունեի, արյան ճնշումը ցածր էր, ուտելի չէի ուզում, բայց, փառք Աստծո, քաղցկեղի ցավն ինձ դեռ չի հարվածել։ Հետաքրքիր է՝ վերջը սկսվե՞լ է, թե՞ իմ քաշի կորուստը պարզապես պատահականություն է՝ շատ քիչ ուտելու պատճառով: Դե, լավ նորությունն այն է, որ եթե ես շարունակեմ նիհարել, ես կկարողանամ հագնել իմ փոքր կոստյումները և զբոսնել այս հաստատության միջով՝ նպատակ ունենալով սիրով հետապնդել իմ խեղճ զոհերին:
Զգացմունքային առումով ես մի փոքր տխրում եմ և չգիտեմ ինչու, նաև որոշակի լավատեսություն եմ զգում, որ իմ ֆիզիկական ճանապարհորդությունը կյանքի այս հատվածում ավարտվում է: Ես տեսնում եմ լույսը առակային թունելի վերջում։
Հոսպիսում սեփական մահվան ականատես լինելը շատ հետաքրքիր երևույթ է: Ամեն ինչ նոր է, և դա կարող է իրականում հուզիչ լինել, քանի որ ես սովորում եմ հետ նայել և տեսնել իմ կյանքի յուրաքանչյուր իրադարձության երկարաժամկետ ազդեցությունը: Ես հիմա տեսնում եմ, որ այն իրադարձությունները, որոնք ի սկզբանե ընկալել էի որպես դրական կամ բացասական, քայլեր էին այս երկար ու բարձր սանդուղքի վրա, որը կոչվում է կյանք: Յուրաքանչյուր քայլ ինձ դասեր էր տալիս, որոնք անպայման պետք է սովորեի:
Երեկ ես երկամսյա զրույց էի վարում երկարաժամկետ խնամքի հաստատությունում գտնվող որոշ հիվանդների հետ, այս անգամ ներման մասին: Երկար ժամանակ, երբ աշխատում էի հաճախորդների հետ որպես հոգեթերապևտ կամ խոսում խմբերի հետ, ես խոսում էի ոչ միայն ուրիշներին ներելու,այլև ինքս ինձ ներելու մասին: Խոստովանում եմ, որ մինչև վերջերս ես ինձ հարյուր տոկոսով անկեղծ չէի այս գործընթացում, չնայած ամեն ինչ անում էի անկեղծ լինելու համար։ Երեկ, սակայն, ես ինձ լիովին անկեղծ էի զգում, քանի որ բացարձակապես ոչ մի վրդովմունք չունեի որևէ մեկի, այդ թվում՝ իմ հանդեպ։ Ես զգացի, որ ներել եմ բոլորին: Ի՜նչ հրաշալի զգացում է։ Ի՜նչ ազատություն։ Ոչ ոք չմնաց, ում հետ ես մտածեի, որ պետք է հաշտվեմ, այդ թվում՝ ինքս ինձ։ Շնորհակալ եմ Քեզ, ամենասիրող և ամենաներողամիտ Արարիչ, ներման այս գեղեցիկ նվերի համար իմ կյանքի վերջում գոյության այս հարթության վրա:
Բահայի ուսմունքները մեզ բոլորիս խրախուսում են աղոթել ներման համար ոչ միայն մեր, այլև ուրիշների համար: Աբդուլ-Բահան 1912 թվականին Չիկագոյում ունեցած ելույթում ասել է.
Սիրեք արարածներին հանուն Աստծո, ոչ թե հանուն իրենց: Դուք երբեք չեք զայրանա կամ անհամբեր չեք լինի, եթե սիրեք նրանց հանուն Աստծո: Մարդկությունը անկատար է։ Յուրաքանչյուր մարդ ունի անկատարություն, և դուք միշտ դժբախտ կլինեք, եթե նայեք հենց մարդկանց: Բայց եթե նայեք Աստծուն, կսիրեք նրանց և բարի կլինեք նրանց հանդեպ, քանի որ Աստծո աշխարհը կատարելության և կատարյալ ողորմության աշխարհ է: Ուստի ոչ մեկի թերություններին մի՛ նայեք, նայեք ներողամտության աչքերով։: Անկատար աչքը տեսնում է թերությունները։ Թերությունները ծածկող աչքը ուղղված է դեպի հոգիների Արարիչը։ Նա ստեղծել է նրանց, կրթում և ապահովում է նրանց, տալիս նրանց կարողություններ և կյանք, տեսողություն և լսողություն. ուստի դրանք Նրա մեծության նշաններն են: Պետք է սիրել և բարի լինել բոլորի նկատմամբ, հոգ տանել աղքատների մասին, պաշտպանել թույլերին, բուժել հիվանդներին, սովորեցնել և կրթել տգետներին:
Այնուամենայնիվ, մեզանից շատերը դեռևս ներքուստ պայքարում են ներման, անցյալի մարդկանց դեմ մեր վայրկենական դժգոհությունների դեմ: Ես նրանց իմ մտքում ասում եմ. «Եթե դուք իսկապես դա ի նկատի ունեիք, ինչ էլ որ լինի այս «դա»-ի բնույթը, դուք այլ կերպ կանեիք այն, ինչ արեցիք»: Բայց, բարեբախտաբար, ես հիմա ամեն ինչ անում եմ, որ անմիջապես և ընդմիշտ ազատվեմ այս դժգոհություններից: Ես չեմ ուզում հեռանալ այդ դժգոհություններով, որոնք դեռ եռում են իմ հոգում։ Իմ խնդիրն այն է, որ ես կարծում էի, որ այս վիրավորված զգացմունքներից շատերն արդեն թողել եմ իմ հետևում: Բայց ակնհայտ է, որ այս պայքարը կարող է չավարտվել այնքան ժամանակ, մինչև ես չմտնեմ գոյության մեկ այլ տիրույթ և հուսով եմ, որ կարողանամ տեսնել իմ սեփական ես-ից այն կողմ:
Բայց ընդհանուր առմամբ ես հիմա երջանիկ կյանք ունեմ: Ես ինձ հանգիստ եմ զգում։ Ես երբեք այսքան սեր չեմ զգացել ուրիշների կողմից և այդքան սեր չեմ զգացել ուրիշների հանդեպ: Ի՜նչ օրհնություն։
Բայց հետո, նույնիսկ այս բոլոր ուրախ ու խաղաղ զգացումները ապրելուց հետո, երեկ արթնացա խիստ զայրացած։ Ես չեմ զայրացել, կամ գոնե չեմ վշտացել, շատ երկար ժամանակ, գուցե մի երկու տասնամյակ: Ի՞նչն է պատճառը։ Վերջին մի քանի ամիսների ընթացքում իմ ծերանոցի սենյակն այնքան ցուրտ է դարձել, որ ատամներս զրնգում են, կամ այնքան տաքացել, որ ինձ թվում է, թե շնչահեղձ եմ լինում: Մինչ այժմ այս հարցը չի լուծվել։ Ես նաև զգում եմ քորի աստիճանական աճ, որը դժվար է վերահսկել, և չոր ջերմությունը վատացնում է այն: Այսպիսով, այսօր ես դիմեցի ադմինիստրատորին, որը շատ հոգատար և սիրող անձնավորություն է, որոշ կիրառելի առաջարկություններով, և հուսով եմ, որ այս խնդիրը շուտով կլուծվի: Իհարկե, այս հարցով պատասխանատուների հետ խորհրդակցելուց հետո այլևս զայրույթ չեմ զգում։
Միգուցե դա մի փոքր հոգևոր փորձություն էր ինձ համար։ Հուսով եմ, որ երեկվա պես բարկանալով կրկին չեմ ձախողվի։ Ես պետք է ավելի շատ մտածեմ և ավելի խորը աղոթեմ՝ Աստծո հանդեպ հաստատուն մնալու համար:
Քանի որ ես ընտրեցի հոսպիսային խնամքը, որը Առողջապահության ազգային ինստիտուտը սահմանում է որպես «խնամք, որը կենտրոնանում է կյանքի ավարտին մոտ գտնվող լուրջ հիվանդություն ունեցող մարդու հարմարավետության և կյանքի որակի վրա», ես այլևս չեմ տեսնում իմ բժիշկների մեծ մասին: Միակ մարդիկ, ում ես հիմա տեսնում եմ, ատամնաբույժն է և ակնաբույժը. ատամնաբույժը, որը կանխում է ատամներիս և լնդերի վարակումը, և ակնաբույժը, քանի որ ես չեմ կարող հաղթահարել կուրությունը: Այսպիսով, իմ բժիշկների այցելությունները զգալիորեն կրճատվել են, ինչը ինձ ուրախացնում է, որ ազատ եմ արյան բազմաթիվ անօգուտ անալիզներից, քանի որ ինչ էլ որ լինի արդյունքը, դա որևէ իրական տարբերություն չի ունենա արդյունքի վրա:
Այսպիսով, ես մնում եմ ակտիվ, նույնիսկ եթե ավելի քիչ էներգիա ունեմ, չնայած դա դեռ բավական է սիրով անհանգստացնել այստեղ բոլորին անհանգստացնելու համար: Այս հաստատությունում վերջերս, հատկապես տոնական օրերին, մենք վայելում ենք բազմաթիվ միջոցառումներ և նվերներ մեզ՝ բանտարկյալներիս համար (LOL): Մենք ունեինք երգեր, հատուկ ընթրիքներ և ուրախ ժամանակներ: Ուրախ եմ, որ կարող եմ մասնակցել որոշ միջոցառումների, օրինակ, երբ Ձմեռ պապն ու իր էլֆերը եկան իմ սենյակ՝ ինձ ուրախացնելու և նկարելու: Յուրաքանչյուր ոք, ով աշխատում է այս վայրում, կարծես անում է ամեն ինչ, որպեսզի համոզվի, որ մենք երջանիկ ենք: Աստված օրհնի նրանց, նրանք առանձնահատուկ մարդիկ են:
Ես այնքան ուրախ եմ, որ այստեղ եմ և որ ինձ հոգ են տանում այդքան սիրող մարդիկ: Ես այնքան երջանիկ եմ, որ կարող եմ իսկապես սիրել այդքան շատ մարդկանց և կիրառել ներման բահայի ուսմունքները բոլորի նկատմամբ: Սիրտս կծկվում է, երբ մի պահ վերադառնում եմ իմ հին, քննադատական, զայրացած «ես»-ին և ընդլայնվում, երբ այդքան սեր եմ զգում այստեղի մարդկանց հանդեպ և նրանց կողմից:
