Երբ պատանի հասակում գնացի պատերազմ, հասկացա, որ մեր ֆիզիկական կյանքը կարճ է, և որ այն անխուսափելիորեն ավարտվում է, երբեմն շատ կտրուկ: Երիտասարդները, մահվան ժխտման մեջ, հազվադեպ են գիտակցում այս ճշմարտությունը:
Այսպիսով, արդյունքում, իմ ողջ կյանքի ընթացքում ես մահվան զգացողություն ունեի, որը սավառնում էր շուրջս: Երբեմն ես պատկերացնում եմ դա, այդ մռայլ Հնձվորի գեղազարդ տեսիլքները՝ իր սև ծածկոցով և դաժանությամբ, որը համբերատար սպասում է ինձ, կամ գուցե ոչ այնքան համբերատար:
Իրականում, ես նորից հանդիպեցի դրան այս շաբաթ, երեքշաբթի վաղ առավոտյան, երբ մեքենան վարում էի դեպի արևմուտք՝ երկու գոտի ունեցող մայրուղով, իմ տան մոտ գտնվող լեռներում, իմ սեփական գործով զբաղվելով մաքուր ճանապարհով, արևը ծագում էր իմ հետևից, Անիվային կիսակցորդն արագորեն մոտենում էր հանդիպակաց գծին ինձնից մոտ կես մղոն հեռավորության վրա:
Շատ ուշ տեսա, որ բեռնատարը սկսեց շարժվել կենտրոնական գծով՝ ուղիղ դեպի ինձ: Իմ աջ կողմում ճանապարհը տեղ չուներ, ուղղակի զառիթափ անկում էր՝ առանց պաշտպանական պատերի:
Ամեն ինչ տեղի ունեցավ վայրկյանների ընթացքում: Երբ բեռնատարը մոտենում էր, մեր ընդհանուր արագությունը մոտենում էր ժամում ավելի քան հարյուր մղոն, և ես կարող էի տեսնել խուճապի մատնված բեռնատարի վարորդի դեմքը, որը լուսավորված էր դիմապակու միջով, պայծառ հորիզոնական լույսի ներքո, նրա աչքերն ու բերանը լայն բացված: Նրա ձախ ձեռքը բռնել էր բջջային հեռախոսը, իսկ աջ ձեռքը ուժգին սեղմում էր ղեկը։
Ակնհայտ է, որ եթե ես գրում եմ սա հիմա, այդ կիսակցորդը կարողացավ շրջանցել ինձ, բայց իմ մեքենան ուժգին ցնցվեց, երբ բեռնատարը կողքովս անցավ, մեր միջ թերևս վեց մատնաչափ էր:
Հենց որ ես կարողացա գտնել մի լայն կետ ճանապարհի վրա, որպեսզի ոտքի կանգնեմ, ես կանգ առա: Դողալով՝ ես լուռ արտասանեցի պաշտպանության և երախտագիտության այս աղոթքը, որը գրված էր Բահաուլլայի՝ մարգարեի և Բահայի հավատի հիմնադիրի կողմից.
Ես արթնացա այս առավոտ Քո շնորհով, ո՛վ իմ Աստված, և ես թողեցի իմ տունը՝ լիովին վստահելով Քեզ և նվիրելով ինձ Քո խնամքին: Ուրեմն, Քո ողորմածության երկնքից ինձ օրհնություն տուր Քո կողմից և թույլ տուր ինձ ապահով տուն վերադառնալ, ինչպես որ դու ինձ հնարավորություն տվեցիր անցնել Քո պաշտպանության տակ՝ իմ մտքերը Քեզ ուղղելով:Չկա այլ Աստված քզանից բացի՝ Միակը, Անզուգականը, Ամենագետը, Ամենազորը:
Աղոթքն օգնեց ինձ հանդարտվել: Ես մի քանի րոպե նստեցի այնտեղ, վերականգնեցի հանգստությունս և ևս մեկ անգամ հիշեցի, որ մենք բոլորս ապրում ենք փոխառված ժամանակի մեջ, և մեզանից ոչ ոք չգիտի, թե երբ է գալու մեր ժամանակը։
Բոլորն ամեն առավոտ արթնանում են Արարչի ողորմությամբ: Մեր կյանքը Աստծո ձեռքերում է: Մեկ պարզ սխալ, մեկ շեղված կամ արևից կուրացած վարորդ, մեկ տարերային աղետ, մեկ խցանված զարկերակ կամ բաց թողնված սրտի բաբախյուն, և մեզանից յուրաքանչյուրը մեր միակողմանի ճանապարհորդության մեջ է դեպի հաջորդ աշխարհ: Ես անընդհատ հիշում եմ, որ մեր կյանքը, որը հաճախ կարող է այդքան անփոփոխ թվալ, կախված է բարակ թելից։
Գուցե տարօրինակ հնչի, բայց իմ սեփական մոտալուտ մահվան այս ցավալի գիտակցումը թույլ տվեց ինձ զարգացնել նյութական գոյության այլ տեսակետ, ինչի համար ես իրականում շատ շնորհակալ եմ:
Ես քաջ գիտակցում եմ, որ այս հեռանկարի մի մասը կարող է առաջանալ տևական տրավմայից՝ տեսնելով, թե ինչպես են մարդիկ մահանում բռնի մահով մարտերում: Այն մնում է ձեզ հետ ընդմիշտ:
Բայց ես համոզված եմ, որ իմ տեսակետի վրա ազդել են Բահայի գրվածքների գեղեցկությունն և խորությունը, որոնք վստահեցնում են յուրաքանչյուր անհատի, որ մահը, որը սպասում է մեզ բոլորիս, ի վերջո ողորմած և առատաձեռն կլինի: Իր Նվիրական խոսքերում Բահաուլլան գրել է.
Ո՜Վ, ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆԻ ՈՐԴԻ: Ես քեզ համար մահը դարձրի ուրախության բանբեր: Ինչու՞ ես դու տխրում: Ես հրամայեցի աշխարհին քո վրա զեղել իր փայլը: Ինչու՞ ես դու ծածկվում:
Այս զարմանալիորեն հզոր փոքրիկ գիրքը շատ բան է պատմում մեր մահկանացու լինելու մասին և այն մասին, թե ինչ կարող ենք ակնկալել, երբ գա մեր ժամանակը գերազանցելու այս ֆիզիկական աշխարհը, ինչպես դա կլինի մեզանից յուրաքանչյուրի համար:
Վստահությամբ, սավառնող, մխիթարող, այս կյանքից դուրս հրաշալի կյանքի հանդիսավոր խոստումներով և պայծառ համաձայնության երջանիկ զգացումով լցված՝ «Նվիրական խոսքերից» կարճ հատվածները մարդկությանը առաջարկում են մահից վախը վերջ տալու արդյունավետ բաղադրատոմս.
Ո՜Վ, ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՈՐԴԻ:
Լույսը քեզ լուսավորեց սուրբ Լեռան տեսադաշտից, և գիտելիքի ոգին փչեց քո սրտի Սինայը: Ուրեմն, ազատվիր զուր երազանքների քողերից ու հայտնվիր Իմ արքունիքում և կարժանանաս հավերժական կյանքի ու Իմ հետ տեսակցության: Այդժամ քեզ բաժին չեն ընկնի ո՛չ մահը, ո՛չ վիշտը, ո՛չ ուժասպառությունը:
Ո՜Վ, ԱՐԴԱՐՈւԹՅԱՆ ՈՐԴԻ: Ու՞ր ուղևորվի սիրողը, եթե ոչ իր սիրեցյալի երկիր: Եվ ինչպե՞ս հանգստանա փնտրողը` հեռու լինելով իր սրտի ցանկության առարկայից: Իսկական սիրողի համար կյանքը միավորման մեջ է, իսկ մահը` բաժանման: Նրա կրծքում չկա համբերություն, իսկ սրտում` հանգիստ: Նա կտար անհամար քանակությամբ կյանքեր` իր սիրեցյալի ապաստանը շտապելու համար:
Ո՜Վ, ԱՇԽԱՐՀԻԿ ՈՒՆԱՅՆՈՒԹՅԱՆ ՈՐԴԻ: Հաճելի է գոյության կացարանը, եթե դու հասնես դրան, հրաշալի է հավերժության արքայությունը, եթե դու վեր բարձրանաս այս մահկանացու աշխարհից, քաղցր է սուրբ արբեցումն, եթե դու երկնային Պատանու ձեռքերից խմես գաղտնիքների գավաթը: Եթե հասնես այս վիճակին, կխուսափես կործանումից ու մահից, դժվարություններից ու մեղքից:
Բահաուլլայի իրավահաջորդին՝ նրա որդուն՝ Աբդուլ-Բահային, 1911 թվականին Լոնդոնում հարցրին. «Ինչպե՞ս կարելի է սպասել մահվան: Աբդուլ-Բահան պատասխանեց.
Այդպես է նաև այս երկրային ճանապարհորդության ավարտը: Հաջորդ աշխարհում մարդը կազատվի բազմաթիվ թերություններից, որոնցից նա այժմ տառապում է: Նրանք, ովքեր անցել են մահվան միջով, ունեն իրենց սեփական թագավորությունը: Նա չի հեռացվել մերից. նրանց գործը՝ թագավորության գործը, մերն է. Բայց այն սրբագործված է նրանով, որ մենք անվանում ենք «ժամանակ և տեղ»: Մեզ հետ ժամանակը չափվում է արևով։ Երբ այլեւս արևածագ կամ մայրամուտ չկա, մարդու համար այդպիսի ժամանակ չկա։ Նրանք, ովքեր համբառնվել են ունեն այլ որակներ, քան նրանք, ովքեր դեռ երկրի վրա են, բայց իրական բաժանում չկա:
Այսպիսով, երբ դուք զգում եք, որ մոտենում է մահը, կամ նույնիսկ եթե դեռ չեք զգում այդ առասպելական Հնձվորին, որը սավառնում է մոտակայքում, իմացեք, որ բահայի ուսմունքը հավաստիացնում է ձեզ ձեր ամենաներքին էակի գոյությունը որպես հավերժական: Այս ուսմունքները ոլորիս խոստանում են, որ մեզ վիճակված է մեռնել այս ժամանակավոր վայրում և տեղափոխվել հոգևոր աշխարհ՝ մեր մշտական տունը:
