Բահայի հավատը և՛ կրոն է, և՛ կյանքի ձև։ Բահայուլլան ոչ մի տարբերություն չէր դնում երկուսի միջև՝ այն, ինչին մարդիկ հավատում են, պետք է արտացոլվի նրանց գործողություններում։
Իր գրվածքներում Բահայուլլան բազմիցս հիշեցրել է իր հետևորդներին, որ Աստծո ուսմունքները պետք է դրսևորվեն մարդու գործողություններում և լինեն նրանց կյանքի անբաժանելի մասը. «Թող գործերը, ոչ թե խոսքերը, լինեն ձեր զարդարանքը»։ - Նվիրական խոսքեր։
Բահայիի կյանքի ձևը նպաստում է բազմաթիվ առանձնահատուկ ասպեկտների։ Դրանց թվում, թերևս, ամենահիմնարարը աղոթքի դերն է առօրյա կյանքում։ Աղոթքը այս կամ այն ձևով յուրաքանչյուր կրոնի անբաժանելի մասն է, բայց այս դարաշրջանում Բահայուլլան ընդլայնեց դրա սահմանումը, այնպես որ այն այժմ ներառում է զգացմունքներ, մտքեր, խոսքեր և գործողություններ։
Աղոթքի նպատակը
Ինչո՞ւ են մարդիկ աղոթում։ Դա միշտ չէ, որ պարզ և ակնհայտ էր ինձ համար։ Երբ ես երեխա էի, ես աղոթքներ էի կարդում քնելուց առաջ՝ ծնկի իջնելով մահճակալի մոտ, երբ մայրս հսկում էր ինձ։ Ես կասեի. «Հիմա ես գնում եմ քնելու, աղոթում եմ Տիրոջը, որ պահպանի իմ հոգին, բայց եթե մահանամ մինչև արթնանալը, աղոթում եմ Տիրոջը, որ վերցնի իմ հոգին…»: Հետո գալիս էր մարդկանց երկար ցուցակ, որոնց ես չպետք է մոռանայի իմ աղոթքներում. «Օրհնիր մայրիկին ու հայրիկին, տատիկին ու պապիկին, և…»:
Աղոթելուց հետո նրանք ինձ պառկեցնում էին քնելու և համբուրում ու բարի գիշեր ասում, իսկ ես արթուն էի մնում մթության մեջ և ինքս ինձ հարցնում. «Ինչո՞ւ են մարդիկ աղոթում: Եթե Աստված Ամենագետ լիներ, մի՞թե Նա նախապես չգիտեր, թե ինչ ենք մենք ուզում և ինչի կարիք ունենք առանց մեր խնդրանքի: Ո՞րն է աղոթքի իմաստը: Արդյո՞ք Աստված իսկապես կարիք ունի, որ ես երկրպագեմ Նրան»:
Որքան շատ էի մտածում դրա մասին, այնքան քիչ էի հասկանում աղոթքը: Վերջապես ես դադարեցի մտածել դրա մասին, քանի որ դադարեցի աղոթել: Ես արդեն շատ ծեր էի դառնում քնելու կամ կողքին կանգնելու համար: Ես դեռ հավատում էի Աստծուն, բայց կարծում էի, որ աղոթքն անօգուտ է: Երբ գտա Բահայի հավատը, ես սկսեցի կասկածել, որ ամբողջ ընթացքում սխալ հարցեր էի տալիս աղոթքի մասին: Առօրյա կյանքը ինձ սովորեցրել էր, որ որոշ հարցեր կարող են այնքան լի լինել ենթադրություններով, որ մարդիկ չգիտեն, թե որտեղ փնտրել պատասխանները։
Բահայի հավատն ուսումնասիրելիս սկսեցի հասկանալ, որ աղոթքը օգուտ է բերում մարդուն, այլ ոչ թե Աստծուն։
Աղոթքը մեզ համար էր, ոչ թե Նրա։ Ինչ վերաբերում է նրան, թե ով ինչի կարիք ունի, ես սխալ ուղղությամբ էի նայում՝ վերև, այլ ոչ թե ներս։ Հիմա սկսեցի հասկանալ աղոթքի նպատակը՝ աղոթելու մղումը բնական համարել։ Մարդիկ աղոթում են, որովհետև սիրում են Աստծուն։ Ստեղծվածը սիրում է Արարչին։ Աստծո սերը մեր շուրջն է, և աղոթքը այն ստանալու միջոցն է։ «Նվիրական խոսքերում» Բահաուլլան բացատրեց այս Աստվածային սիրո բնույթը.
Ո՛վ Գոյության Որդի՛։ Սիրիր ինձ, որպեսզի ես կարողանամ սիրել քեզ։ Եթե դու չես սիրում ինձ, իմ սերը ոչ մի կերպ չի կարող հասնել քեզ։ Իմացիր սա, ո՛վ ծառա։
Աղոթքի նպատակը հասկանալը միայն սկիզբն էր։ Ես նորից սկսեցի աղոթել, բայց դրանք այլևս իմ մանկության պարզ քնելու աղոթքները չէին։ Իմ տասներեքերորդ ծննդյան օրը մայրս ինձ նվիրեց բահայի աղոթագիրք, և ես շուտով դրանցից շատերը սովորեցի անգիր՝ անընդհատ օգտագործելով դրանք։ Այժմ ես ընտրում էի մի պահ, երբ տանը ոչ ոք չկար, և սիրով ու խորհրդածությամբ կարդում էի բահայի աղոթքները։ Իմ սիրելիներն էին՝
Օ՜, Աստված։ Օ՜, Աստված։ Սա կոտրված թևով թռչունն է, և նրա թռիչքը շատ դանդաղ է. օգնիր նրան, որ թռչի դեպի բարգավաճման և փրկության գագաթնակետը՝ թռչելով անսահման տարածության միջով ամենամեծ ուրախությամբ և երջանկությամբ, բարձրացնելով իր մեղեդին Քո Գերագույն Անվան անունով ամենուր, ուրախացնելով ականջները իր կանչով և լուսավորելով աչքերը՝ առաջնորդության նշանների խորհրդածությամբ։ Օ՜, Տեր։ Ես մենակ եմ, միայնակ և խոնարհ։ Ես չունեմ ոչ մի հենարան Քեզանից բացի, ոչ մի օգնական Քեզանից բացի, և ոչ մի ապավեն Քեզանից բացի։ Հաստատիր ինձ Քո ծառայության մեջ, օգնիր ինձ Քո հրեշտակների խմբերով, դարձրու ինձ հաղթող Քո Խոսքի առաջխաղացման մեջ և հնարավորություն տուր ինձ արտահայտել Քո իմաստությունը Քո արարածների մեջ։ Իսկապես, Դու թույլերի օգնականն ես և փոքրիկների պաշտպանը, և իսկապես Դու ես Հզորը, Զորեղը և Անսահմանափակը։ – Աբդուլ-Բահա, Բահայի աղոթքներ
Քանի որ շարունակեցի ուսումնասիրել Բահայի գրվածքները, աղոթքը աստիճանաբար դարձավ իմ կենսակերպի կարևոր մասը։ Ես այնտեղ գտա մխիթարություն, խաղաղություն և կապ Արարչի հետ։ Ես ամեն օր մի մաս էի հատկացնում աղոթքի և Բահաուլլայի գրվածքները կարդալու համար։ Այն ջուր էր ծարավ հոգու համար։
Աղոթքի վիճակը բոլոր վիճակներից լավագույնն է, քանի որ նման վիճակում մարդ հաղորդակցվում է Աստծո հետ, հատկապես, երբ այն մատուցվում է միայնության մեջ և այն ժամանակ, երբ միտքը ազատ է… Իսկապես, աղոթքը կյանք է տալիս։ – Աբդուլ-Բահա
Որքան շատ էի աղոթում, այնքան ավելի էի հասկանում, որ աղոթքը ստեղծում է հոգևոր լեզու, որը չի սահմանափակվում խոսակցական խոսքի վանկերի և հնչյունների սահմանափակումներով՝ սրտի լեզու, այլ ոչ թե լեզվի։ Աղոթքը գալիս է ներսից՝ Աստծո հետ շփվելու փորձով. այն ավելին է, քան պարզապես խոսքեր, այն հոգևոր վերաբերմունք է։
Աստծո հանդեպ անկեղծ սիրո զգացումը սրտում, Նրա առատաձեռնության լուռ հիշողությունը և Նրա շնորհի համար շնորհակալության միտքը՝ սրանք բոլորը աղոթքի կողմերն են։
Բահաուլլան ցույց է տալիս, որ Աստծո հետ շփվելու բոլոր տարբեր մակարդակները վավեր են, անկախ նրանից՝ աղոթքը նրա Արարչին գովաբանողի շուրթերից է, թե մեր կյանքի ընթացքում, մեր աշխատանքում և մեր ստեղծագործական ջանքերում զարգացող հոգևոր և մտավոր վերաբերմունքում, թե ուրիշներին ցուցաբերած սիրով և անձնուրաց ծառայությամբ։ Մենք բոլորս ունենք հնարավորություն և արտոնություն օգտագործելու աղոթքի այս ձևերը՝ մեզ ավելի մեծ և ավելի գեղեցիկ իրականության հետ կապելու համար։
